Η
ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗΣ
Οπότε έμνε
εγώ παιδίν, ο πάππομ΄ ο Ηλίας
Εγάπαναν να λέειμεναν παλαία ιστορίας.
Τότε, σα
χρόνια σα παλιά, σ ση Πόντου
τα χωρία
Εντάμα εγεννέθανε
δύο αδελφών παιδεία.
Εντάμαν είδανε
το φως και έβγαλαν λαλία,
Εδέσταν σ σ’όλον
τη ζωήν με
αίμαν και φιλίαν.
Εντάμαν εβαπτήγανε
σ Άι-Γιώρ την
εκκλησία,
Αέτς επήρανε
μαζί θεού την ευλογία.
Τον έναν Γιάνγκο έβγαλαν τον άλλοναν Γιωρίκα
Και ύστερα
για τα’ολονούς τρανον
τραπέζ εποίκαν
Σιγά-σιγά ετράνιναν,
εξέβαν α σην
εγκάλιαν’
Και
έτρεχαν με τη χαράν σ ση
Πόντου τα παρχάρια.
Τα γράμματα
εγάπαναν, δουλεία κι’
φογούσαν
Σεβάσκουσανε τοι τρανούς και τοι γονές
τιμούσαν.
Πατέρα είχαν
το Χριστό, τη
Παναγία μάνα
Σ σην εκκλησία τη Αι- Γιώρ εντούναν
τη καμπάνα.
Είχανε τέρεμαν
αετί. Με τα
κορμία ισα,
Εφένουσαν από
μακρά σαν δύο
κιπαρίσσα.
Όμως εθέλεσεν
ο θεός τα δρόμια τουν
εχώρτσαν
Όταν σ
Αι- Γιώρ το
πανοήρ έναν κορίτς
εγνώρτσαν.
Έτουν η
Μάρω η έμορφος, τα΄΄ άρχοντα
θαγατέρα
Τσιτσέκ τη
Πόντου θαμαστόν, άσπρεσσα περιστέρα.
Το Γιάγκον
ετέρεσεν κρυφά. εγέλασεν
σ σο Γιωρίκαν
Τα μαύρα
μάτιατς το κακόν
σ΄έναν στιγμήν εποίκαν.
Εκεί επήγαν
σο χορόν χωρίς τιδεν να
λέγνε
Γιατί κι δύο
θέλεσαν σ σο
γιάνατς να χορεύνε.
Ας σα
δεξιά εσέβανε, τα
χέρια εδελιάσταν
Χωρίς να
εγρικούνα το οι δύο
πα εχολιάσταν.
Αμάν εσκώθανε
ψηλά τα’ αρματωμένα χέρια
Κι ο
εις σ ση άλλου το κορμη
εκάρφωσαν μαχαίρια.
Αφκά ερούξανε
μαζί σ σο ματωμμένο
χώμα
Η ψη
εξεβεν σ σο ουρανόν
κι΄ασση δυνών το
στόμα.
Έρθανε και
εκοκκίντσανε τα πράσινα χορτάτια
Για τη γυναίκας
το χατίρ εχάθαν παλλικάρια.
Έκλαψαν ουλ
οι ανθρωποι, τα’ ορμανια
τα ρασσία
Έκλαψεν κι΄ουρανος
και έστηλεν βροσσία.
Έναν ταφην
εχτάλεψαν, δύο σταυρούς
εποίκαν
Σ σο πρώτον < Γιάγκος > έγραψαν, σ
σο δε΄υτερον <Γιωρίκας>
Και όπου και
να λέγα’τω ατό
την ιστορίαν
Κλαίω όταν
τελενα’ το, απές ασ ση
καρδίαν.
ΤΟΥ
ΣΕΒΝΤΑΛΗ Ο ΦΟΒΟΝ.
Πίσω σ ση
αυλής τη πόρταν
Κρύφκουμε και
αναμένω,
Αν περάν το
δρόμο η Κάλλη
Να προφτάνω
να εβγαίνω.
Αναμένω να
εβγαίνω
Να ρωτώ
αν αγαπάμε
Κι΄άμα θέλμεν,
με το κύρημ’
Σ σο ψαλάφεμα να πάμε.
Έρθεν πέρασεν
η Κάλλη
Εξ κι’έπηγα, εφογόθα
Και ασο πολλά
το φόβον
Σ’ έναν μέρος
εκαρφώθα.
Σ σι δρομί
κεκά την άκραν
Ξαν εκρύφτα
κι΄ αναμένω
Αν περάν
εκεί η Δέσπω
Να λαγγευώ
να εβγαίνω.
Να ρωτώ
αν αγαπάμεν
Κι’ άμα θελ
σα δέκα μέρας
Να περάνω
ας σο σπίτνατς
Για ν’ αλλάζουμε τα βέρας,
Εξ εξέβα, αμα η γλώσσαμ
Ας σο
φόβον λες και
επρέστεν
Και το
στόμα ασην αχπάραν
Χωρις να
λαλώ εδέστεν.
Έρθεν πέρασεν
η Δέσπω
Ούτε να
τερίμε εδέχτεν,
Κι’
ύστερα σ σα δυο μήνας
Το Ιωρδάν
εσουμαδεύτεν.
Έρθαν πέρασαν
η Σόφη
Η Παρέσα
η Μορφίλη
Η Σιμέλα,
η Κερέκη
Η κουτσέσσα
η Παμφίλη.
Πάντα κάτιναν
περμένω
Και φογούμε
εξ να βγαίνω
Φαίνεται πως ας
σο φόβομ’
Μαναχό σημ΄
θα απομένώ!
