ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ

     Η   ΤΡΑΓΩΔΙΑ  ΤΗ ΖΩΗΣ

  

Οπότε    έμνε   εγώ  παιδίν, ο πάππομ΄   ο  Ηλίας

Εγάπαναν  να λέειμεναν  παλαία   ιστορίας.

Τότε,  σα  χρόνια  σα παλιά,  σ  ση  Πόντου  τα  χωρία

Εντάμα  εγεννέθανε   δύο αδελφών  παιδεία.

Εντάμαν  είδανε  το φως και  έβγαλαν  λαλία,

Εδέσταν  σ σ’όλον  τη  ζωήν  με  αίμαν  και  φιλίαν.

Εντάμαν  εβαπτήγανε  σ   Άι-Γιώρ  την  εκκλησία,

Αέτς  επήρανε  μαζί  θεού  την ευλογία.

Τον  έναν Γιάνγκο  έβγαλαν  τον άλλοναν  Γιωρίκα

Και  ύστερα  για  τα’ολονούς  τρανον   τραπέζ   εποίκαν

Σιγά-σιγά  ετράνιναν,  εξέβαν  α  σην  εγκάλιαν’

Και έτρεχαν  με  τη  χαράν  σ  ση Πόντου  τα  παρχάρια.

Τα  γράμματα  εγάπαναν,  δουλεία  κι’  φογούσαν

Σεβάσκουσανε  τοι τρανούς και τοι  γονές  τιμούσαν.

Πατέρα  είχαν  το  Χριστό,  τη  Παναγία  μάνα

Σ  σην εκκλησία  τη  Αι- Γιώρ  εντούναν  τη καμπάνα.

Είχανε  τέρεμαν  αετί.  Με  τα  κορμία  ισα, 

Εφένουσαν  από  μακρά  σαν  δύο  κιπαρίσσα.

Όμως  εθέλεσεν  ο  θεός  τα  δρόμια  τουν  εχώρτσαν

Όταν  σ  Αι-  Γιώρ  το  πανοήρ  έναν  κορίτς  εγνώρτσαν.

Έτουν  η  Μάρω  η  έμορφος, τα΄΄ άρχοντα  θαγατέρα

Τσιτσέκ  τη  Πόντου θαμαστόν,  άσπρεσσα  περιστέρα.

Το  Γιάγκον  ετέρεσεν  κρυφά.  εγέλασεν  σ  σο  Γιωρίκαν

Τα  μαύρα  μάτιατς  το  κακόν  σ΄έναν  στιγμήν  εποίκαν.

Εκεί  επήγαν  σο χορόν χωρίς  τιδεν  να  λέγνε

Γιατί  κι δύο  θέλεσαν  σ  σο  γιάνατς  να  χορεύνε.

Ας  σα  δεξιά  εσέβανε,  τα  χέρια  εδελιάσταν

Χωρίς  να  εγρικούνα το   οι  δύο  πα  εχολιάσταν.

Αμάν  εσκώθανε  ψηλά  τα’ αρματωμένα  χέρια

Κι  ο  εις σ ση άλλου το κορμη  εκάρφωσαν μαχαίρια.

Αφκά  ερούξανε  μαζί  σ σο  ματωμμένο  χώμα

Η  ψη  εξεβεν   σ σο  ουρανόν  κι΄ασση  δυνών  το  στόμα.

Έρθανε  και  εκοκκίντσανε   τα πράσινα  χορτάτια

Για  τη γυναίκας  το χατίρ  εχάθαν παλλικάρια.

Έκλαψαν  ουλ  οι  ανθρωποι,  τα’ ορμανια  τα  ρασσία

Έκλαψεν  κι΄ουρανος  και  έστηλεν  βροσσία.

Έναν  ταφην  εχτάλεψαν,  δύο  σταυρούς  εποίκαν

Σ σο  πρώτον < Γιάγκος > έγραψαν,  σ  σο  δε΄υτερον  <Γιωρίκας>

Και  όπου και  να  λέγα’τω  ατό  την ιστορίαν

Κλαίω  όταν  τελενα’ το,  απές  ασ ση  καρδίαν.

       ΤΟΥ  ΣΕΒΝΤΑΛΗ  Ο  ΦΟΒΟΝ.

Πίσω  σ ση  αυλής  τη πόρταν

Κρύφκουμε  και  αναμένω,

Αν περάν  το  δρόμο  η Κάλλη

Να  προφτάνω  να  εβγαίνω.

Αναμένω  να  εβγαίνω

Να  ρωτώ  αν  αγαπάμε

Κι΄άμα  θέλμεν,  με  το  κύρημ’

Σ σο  ψαλάφεμα να πάμε.

Έρθεν  πέρασεν  η  Κάλλη

Εξ  κι’έπηγα, εφογόθα

Και  ασο πολλά  το  φόβον

Σ’ έναν  μέρος  εκαρφώθα.

Σ σι  δρομί  κεκά   την  άκραν

Ξαν  εκρύφτα  κι΄ αναμένω

Αν  περάν  εκεί  η  Δέσπω

Να  λαγγευώ  να  εβγαίνω.

Να  ρωτώ  αν  αγαπάμεν

Κι’ άμα  θελ  σα  δέκα  μέρας

Να  περάνω  ας σο  σπίτνατς

Για  ν’ αλλάζουμε  τα  βέρας,

Εξ  εξέβα,  αμα  η  γλώσσαμ 

Ας  σο  φόβον  λες  και  επρέστεν

Και  το  στόμα ασην  αχπάραν

Χωρις  να  λαλώ  εδέστεν.

Έρθεν  πέρασεν  η  Δέσπω

Ούτε  να  τερίμε  εδέχτεν,

Κι’ ύστερα  σ σα  δυο  μήνας

Το  Ιωρδάν  εσουμαδεύτεν.

Έρθαν  πέρασαν  η  Σόφη

Η  Παρέσα  η  Μορφίλη

Η  Σιμέλα,  η  Κερέκη

Η  κουτσέσσα  η  Παμφίλη.

Πάντα  κάτιναν  περμένω

Και  φογούμε  εξ  να  βγαίνω

Φαίνεται  πως ας  σο  φόβομ’

Μαναχό σημ΄ θα απομένώ!