ΕΡΘΕΝ Ο ΠΟΠΑΣ ΣΟ ΧΩΡΙΟΝ - ΜΕΡΟΣ Α'

ΠΡΟΣΩΠΑ

ΣΤΑΥΡΟΣ :                              γιός    της   θείας   Δέσπως

ΑΝΘΟΥΛΑ :                           αδελφή  του  Σταύρος                       

ΘΕΙΟΣ ΑΛΕΞΗΣ :                   πεθερός   της  Ανθούλας

ΠΑΠΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ:         παπάς  του  χωριού

ΘΕΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ :        κουμπάρος   του  Αλέξη

ΠΑΝΤΖΙΚΟΣ :                       γαμπρός  του  Παναγιώτη

ΘΕΙΑ ΕΛΕΝΗ :                      συγχωριανή

ΝΙΚΟΣ :                                  γιός  της  Ελένης

ΣΟΦΟΥΛΑ :                          γυναίκα  του   Νίκου

ΕΥΤΕΡΠΗ :                            γειτόνισσα  της  Ελενης

ΘΕΙΑ ΔΕΣΠΩ:                         μητέρα  του  Σταύρου

ΦΙΛΙΚΟΝ :                              συγχωριανός

ΣΤΕΛΙΚΟΝ:                             αδελφός  του  πρώτού

 ΘΕΙΟΣ  ΧΑΜΠΩΝ:               αδεφός  της  Δέσποσ

ΘΕΙΑ ΣΟΥΣΑΝΑ:                    γυναίκα  του  Χάμπου

ΠΑΝΑΙΛΑ:                             γειτονοπούλα  τούσ

ΦΩΝΗ  ΑΦΗΓΗΤΗ

ΠΡΑΞΗ  ΠΡΩΤΗ

ΦΩΝΗ  ΑΦΗΓ : ΕΝΑΝ  ΦΟΡΑ  ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΚΑΠΟΥ ΣΟ ΠΟΝΤΟΝ,

                           ΣΗ  ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΣ ΤΑ  ΜΕΡΙΑ, ΕΤΟΥΝ ΕΝΑΝ ΧΩΡΙΟΝ

                            ΜΕ Τ’ΟΝΟΜΑ ,, ΑΜΠΕΛΟΧΩΡ΄΄.  ΕΖΗΝΑΝ  ΕΚΕΙ ΗΣΥΧΟΙ

                           ΚΑΙ ΚΑΜΑΤΕΡΟΙ  ΑΝΘΡΩΠ’ ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ  ΠΡΟΕΔΡΟΝ ΤΟΝ

                            ΘΕΙΟΝ  ΑΛΕΞΗ , ΠΟΥ ΕΤΟΥΝ  ΓΝΩΣΤΙΚΟΣ, ΔΙΚΑΙΟΣ

                           ΚΑΙ ΑΣΌΛΑ  ΑΠΑΝ,  ΚΑΛΟΣ  ΧΡΗΣΤΙΑΝΟΣ. ΟΛΑ ΕΠΕΓΝΑΝ

                             ΚΑΛΑ ΣΟ ΧΩΡΙΟΝ, ΕΞΩΝ  ΑΣ’ΕΝΑΝ  ΠΡΑΜΑΝ: ΣΟ  ΑΜΠΕ-

                         ΛΟΧΩΡ’ ΚΙ’ΕΙΧΑΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ.ΑΤΟ  ΠΟΛΛΑ  ΕΣΤΕΝΟΧΟ-

                         ΡΕΒΕΝ  ΤΟ  ΘΕΙΟΝ  ΑΛΕΞΗΝ, ΚΑΙ  Α’ΕΤΣ  ΠΑ  ΕΝΑΝ  ΗΜΕ-

                          ΡΑΝ  ΕΜΑΖΕΨΕΝ  Τ’ΑΓΟΥΡΤΣ  ΤΗ ΧΩΡ’Ι’ΟΥ ΚΑΙ  ΕΙΠΕΝ’

                       ΑΤΣ  ΠΩΣ  ΠΡΕΠ’ ΝΑ  ΧΤΙΖΝΑΙ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΟΤΑΝ ΕΧΤΙΣΑΝ’

                        ΑΤΟ, ΕΨΑΛΑΦΕΣΑΝ  ΑΣΗ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΝ  ΝΑ  ΣΤΗΛΝΑΤΣ’

                         ΕΝΑΝ  ΠΟΠΑΝ.ΕΠΕΡΑΣΑΝ  ΚΑΜΠΟΣΑ  ΕΥΔΟΜΑΔΑΣ  ΚΑΙ

                         ΠΡΙΝ  ΕΡΧΕΤΑΙ  ΣΟ  ΧΩΡΙΟΝ Ο ΠΟΠΑΣ, ΕΡΘΕΝ  ΕΒΡΕΝ  ΤΟ

                          ΘΕΙΟΝ ΑΛΕΞΗ  ΒΑΡΗΝ  ΑΡΡΩΣΤΙΑ….

                                           

(Το  σπίτι  του  θείου  Αλέξη .Ένα  μεγάλο  δωμάτιο. Στη  μέση  τραπέζι  με καρέκλες. Από  δεξιά  η  πόρτα  εισόδου. Αριστερά  πόρτα  για  δωμάτιο.  Απέναντι  στο  τοίχο  παράθυρο.  Κάτω  από  το  παράθυρο  καναπές.   Στη  γωνιά  εικονοστάσι. Στο  τραπέζι  κάθετε  ο  Σταύρος.  Από  το  δωμάτιο  βγαίνει  η  Ανθούλα και  κάθεται  μαζί   του)

ΣΤΑΥΡΟΣ:   ΓΙΑ ΠΕΙΜΕΝ,    ΑΝΘΟΥΛΑ,   ΠΟΣΟΝ   ΚΑΙΡΟΝ   ΕΝ    ΑΡΡΩΣΤΟΣ Ο ΠΕΘΕΡΟΣ    ΣΟΥ,   ΕΓΩ ΟΤΑΝ  ΕΦΗΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ Ο ΘΕΙΟΝ ΑΛΕΞΗΣ   ΚΑΛΑ   ΕΤΟΝ.

ΑΝΘΟΥΛΑ:  ΑΧ  ΣΤΑΥΡΙΚΟ, ΑΤΟ  ΤΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ   Η  ΛΟΓΑΡΙΑ   ΘΑ ΤΡΩΕΙ  ΤΟ  ΠΑΤΕΡΑΝ. ΑΤΟΣΑ   ΜΗΝΑΣ   ΕΧΤΙΖΕΝ’ ΑΤΟ  ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΝΤΟ ΕΤΕΛΙΩΣΕΝ’ ΑΤΟ   ΕΨΑΛΑΦΕΣΕΝ   Α’ ΣΗ  ΠΟΛΙΤΙΑΝ  ΝΑ   ΣΤΗΛΝΕ   ΣΟ  ΧΩΡΙΟΝ   ΠΟΠΑΝ. ΑΔΑ   ΚΑΙ   ΔΥΟ  ΜΗΝΑΣ   ΠΕΡΜΕΝ,   ΚΙ   ΠΟΠΑΝ   ΑΚΟΜΑ   Κ’ ΕΣΤΕΙΛΑΝΕ. Ο ΠΑΤΕΡΑΣ,   ΚΑΘΕ   ΚΕΡΕΚΗΝ , ΕΠΕΓΝΕΝ   ΣΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ,  ΕΝΤΟΥΝΕΝ   ΤΗ   ΚΑΜΠΑΝΑΝ, ΥΣΤΕΡΑ ΕΚΑΘΟΥΤΟΥΝ   ΚΑ  ΚΑΙ   ΕΚΛΑΙΕΝ.  ΤΟ  ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΝ  ΤΗ  ΚΕΡΕΚΗΝ ΠΑ ΕΠΗΓΕΝ, ΟΜΩΝ ΑΡΓΗΣΕΝ  ΝΑ  ΓΥΡΙΖ’  ΣΟ  ΣΠΙΤ’.  ΕΠΗΓΑΜΕΝ Ν’ ΑΡΑΕΒΟΜ’ ΑΤΟΝ   ΚΑΙ   ΕΒΡΑΜ’ ΑΤΟΝ   ΣΟ   ΧΩΜΑΝ   ΛΙΓΟΘΙΜΟΝ.  ΑΠΟ   ΤΟΤΕ   Κ’ ΑΝ    ΚΟΙΤΕ   ΣΟ ΚΡΕΒΑΤ’!  ΟΥΤΕ   ΤΡΩΕΙ,  ΟΥΤΕ ΚΟΙΜΑΤΕ, ΟΥΤΕ ΛΑΛΕΙ  ΚΑΙ  Η  ΖΕΣΤΙ’ ΑΤ’  ΞΑ΄Ι΄   ΚΙ  ΚΑΤΕΒΕΝ, ΜΟΝΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΕΙΠΕΝ: «ΘΕΛΩ  ΠΟΠΑΝ! » ΟΜΩΝ  ΝΤΟ  ΠΟΠΑΝ   ΘΕΛ’,   ΠΟΥ Ν’ ΕΞΕΡΟΥΜΕ. ΑΤΩΡΑ Ο  ΣΤΕΦΑΝΟΝ  ΓΥΡΙΖ’  ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΝΑ ΕΥΡΙΚ’  ΠΟΠΑ. ΑΧ! ΑΤΑ ΕΙΝΑΙ  Τ’ ΕΜΕΤΕΡΑ  ΤΑ  ΧΑΜΠΑΡΙΑ . ΓΙΑ  ΠΕ΄Ι΄ΜΕΝ  ΑΤΩΡΑ  ΕΣΥ  Τ’ ΕΣΑ  ΤΑ  ΝΕΑ ;                                                                                                                                              

ΣΤΑΥΡΟΣ:   ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟΝ - ΕΠΗΓΑ ΚΙ ΕΡΘΑ ΚΑΛΑ - ΟΛΑ ΤΑ ΑΠΟΣΚΑΛΙΑ  ΣΗ  ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ   ΕΠΟΙΚ’ ΑΤΑ.

     

ΑΝΘΟΥΛΑ:  ΝΑΙ, ΟΜΩΝ  ΕΓΩ   ΚΑΠΩΣ  ΣΤΕΝΟΧΟΡΕΜΕΝΟΝ  ΕΛΕΠΩ’ ΣΕΝ. ΝΤΟ  Ε΄Ι΄Σ;

ΣΤΑΥΡΟΣ:   ΝΤΟ ΝΑ ΕΧΩ; ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΝΑ - ΑΜΑ ΑΡΧΙΝΩ  ΝΑ ΛΕΓ’ ΑΤΕΝ   ΓΙΑ ΤΗΝ                               

                                ΠΑΝΑ΄Ι΄ΛΑ,  ΑΜΑΝ  ΘΥΜΩΝ’,  ΛΕΕΙ: « ΚΙ’ΑΠΕΡΤΣΑΤΕΝ- ΑΠΕΣ ΣΟ ΣΠΙΤΙΜ’, ΚΑΜΙΑΝ  Κ’ ΑΒΑΛΑΤΕΝ.»

      

                       (Χτυπά  η  πόρτα.  Η  Ανθούλα  ανοίγει  και  μπαίνει  ο  παπάς.)

 

ΠΑΤ  ΧΑΡ:   ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ… ΑΔΑ   ΖΕΙ   Ο   ΑΛΕΞΗΣ   ΠΑΡΧΑΡΙΔΗΣ;

ΑΝΘ:             ΝΑΙ   ΠΑΤΕΡ,   Ο  ΠΕΘΕΡΟ  Μ’   ΕΝ’.  (κοιτάει πίσω από τον παπά)  Ο  

                               ΣΤΕΦΑΝΟΝ  Κ’ ΕΝ  ΜΕ ΤΕΣΕΝ;

ΠΑΤ  ΧΑΡ: ΕΓΩ  ΘΑΓΑΤΕΡΑ,   ΕΙΜΑΙ   Α’ ΣΗ  ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ.   ΕΡΘΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩ   ΤΗΝ   

                            ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ.  ΠΡΕΠ’  ΝΑ   ΕΛΕΠΩ   ΤΟΝ   ΠΕΘΕΡΟ  Σ’.

ΑΝΘ:  ΝΑ΄Ι΄ΛΙ  ΕΜΕΝ’,  ΠΑΤΕΡ!  Ο ΠΕΘΕΡΟΜ’ ΑΤΟΣΟΝ  ΚΑΙΡΟΝ  ΕΠΕΡΜΕΝΕΣΕΝ  ΚΑΙ   ΑΤΩΡΑ 

                ΠΟΥ  ΕΡΘΕΣ ,ΕΝ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΠΟΘΑΝ’. (Αρχίζει να κλαίει)

           Ανοίγει η πόρτα της κάμαρας και βγαίνει ο θείος Αλέξης, αναστατωμένος και     

           ξεμαλλιασμένος ,  στέκετε μπροστά στη νύφη του:

Θ ΑΛΕΞ:  Ο ΤΟΥΣΜΑΝΟΣ ΤΙ  ΠΕΘΕΡΟΥΣ ΕΤΟΙ ΜΑΕΤΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝ, ΟΧΙ ΕΓΩ! Ο ΠΕΘΕΡΟΣ ΘΑ ΖΕΙ 

                         ΚΑΙ ΘΑ ΒΑΣΙΛΕΒ  ΠΟΛΛΑ  ΧΡΟΝΙΑ  ΑΚΟΜΑ!

ΣΤΑΥΡΟΣ: (Πεταγεται  πανω)  ΘΕΙΟ ΑΛΕΞΗ,  ΕΣΥ  ΠΩΣ  ΕΣΚΩΘΕΣ;

Θ ΑΛΕΞ:  ΟΠΩΣ ΟΛΟΣ  Ο  ΚΟΣΜΟΣ ΕΣΚΟΘΑ!  ΕΚΑΤΙΒΑΣΑ  ΤΑ  ΠΟΔΑΡΙΑΜ  ΑΣΟ  ΚΡΕΒΑΤ  ΚΙ 

                         ΕΣΚΩΘΑ  (γυρίζει προς το παπά τον κοιτάζει  προσεκτικά από πάνω μέχρι 

                  κάτω, του λέει:)

Θ ΑΛΕΞ: ΕΣΥ ΑΤΩΡΑ ΠΟΙΟΣ  ΠΟΠΑΣ  ΕΙΣΑΙ;  Ο  ΠΟΠΑΣ  ΝΤΟ  ΘΑ  ΔΕΒΑΖΜΕΝΑΝ  ΓΙΑ Ο  

                       ΠΟΠΑΣ ΤΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

ΠΑΤ  ΧΑΡ:  (Χαμογελαστά) ΤΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΕΙΜΑΙ,  ΤΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!

              

                    (Ο  θείος Αλέξης  πιάνει τα δυο χέρια του παπά και τα φιλάει, ύστερα                 

                      πάλι αγριεύει)

Θ ΑΛΕΞ: ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΕΙΜΕΝ ΠΑΤΕΡ,  ΓΙΑΤΙ ΕΡΓΙΣΕΣ ΑΤΟΣΟΝ;  ΕΞΕΡΤΣ’ ΠΩΣ  ΑΝ ΕΡΧΟΥΣΝΕ ΑΥΡΙΟ ΕΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ ΜΗ ΕΖΗΝΑ-  ΝΑ ΕΔΕΒΑΖΝΕΣ’ ΜΕ ΘΑ ΕΡΧΟΥΣΝΕ - ΑΜΑ ΑΣ ΕΝ: ΕΓΩ  ΣΙ  ΖΩΗΜ’  ΜΟΝΟ ΑΤΟ ΕΘΕΛΝΑ:  ΝΑ ΕΛΕΠΩ ΠΟΠΑΝ ΣΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ  ΝΤΟ ΕΧΤΙΣΑ.  ΕΛΑ ΠΑΤΕΡ,  ΕΛΑ ΚΑΘΚΑ  ΚΑ,  ΜΗ ΣΤΕΞΣ  ΣΟ  ΠΟΔΑΡ’  (απευθύνεται στην Ανθούλα)  ΘΑΓΑΤΕΡΑ, ΦΕΡΕ ΣΟ ΤΡΑΠΕΖ ΟΤΙ ΕΙΣ ΑΤΟΥΚΕΣ.  ΝΑ ΕΞΕΡΤΣ ΠΟΣ ΠΕΙΝΩ!  ΕΝΑΝ  ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΧΩ ΝΑ ΤΡΩΩ!

              (Η Ανθούλα  φέρνει στο τραπέζι διάφορα. Φέρνει και μια κανάτα κρασί. Ο                       θείος Αλέξης βάζει στα ποτήρια από αυτό και δίνει στο  παπά να πιει).

                ΝΑ  ΕΞΕΡΤΣ  ΠΑΤΕΡ, ΑΣ ΑΤΟ  ΤΟ ΚΡΑΣΙ  ΚΑΙ  ΚΑΛΙΟΝ  ΠΟΥΘΕΝ’  ΚΙ  ΕΒΡΙΞ’.  ΕΝ  Α’ ΣΟ ΧΩΡΙΟΝ  ΜΑΣ   (δίνει  κρασί και στο Σταύρο) ΕΛΑ, ΠΕΙΑ  ΚΙ ΕΣΥ.

ΣΤΑΥΡΟΣ: ΝΑ  ΠΙΝΑΤΩ  ΚΑΙ  ΝΑ ΠΑΩ  ΣΟ  ΣΠΙΤ,  ΕΡΓΕΣΑ  ΠΟΛΑ (Το  πινει ,καληνυχτεί  

                     και φεύγει)

ΠΑΠΑΣ:  ΑΛΕΞΗ , ΚΑΤ  ΘΕΛΩ  ΝΑ ΡΩΤΩΣΕΝ’ ;    ΓΙΑ ΠΕΙΜΕΝ’   ΠΩΣ   ΚΙ  Α’ ΤΟΣΟΝ ΚΑΙΡΟ  Κ’ 

                        ΕΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ  ΧΤΙΖΕΤΕ   ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

ΑΛΕΞ:  ΘΑ ΛΕΓΩ  ΣΕΝ  ΠΑΤΕΡ  ... ΟΠΟΣ  ΕΞΕΡΤΣ’ , ΤΟ ΧΩΡΙΟΝ’ΕΜΑΣ  ΛΕΓΝΑΤΩ   ΑΜΠΕΛΟΧΩΡ’  ΓΙΑΤΙ  ΕΧΟΥΜΕ   ΠΟΛΛΑ   ΑΜΠΕΛΙΑ  Κ’  ΕΒΓΑΛΟΥΜΕ   ΠΟΛΛΑ   ΚΡΑΣΙΝ. ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ   Κ ’ ΕΞΕΡΤΣ’  ΕΝ  ΠΩΣ ΛΕΓΝΑΤΩ   ΚΑΙ   ΓΥΝΑΙΚΟΧΩΡ’,  ΓΙΑΤΙ ΑΔΑ ΚΙ ‘ ΧΡΟΝΙΑ  ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙ’Α  ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΓΟΥΝΤΑΝ  ΕΙΝΑΙ  ΚΟΡΙΤΣΙΑ.  ΟΤΑΝ  ΑΝΤΡΙΖΩΜΑΤΑ, ΦΕΥΝΕ  ΑΣΟ  ΧΩΡΙΟΝ  ΚΑΙ ΓΑΜΠΡΟΥΣ  ΕΜΕΙΣ  ΣΟ  ΑΜΠΕΛΟΧΩΡ  ΚΙ’ ΒΑΛΟΥΜΕ.  (γελάει)  ΑΚΟΜΑ ΚΙ’  ΤΑ ΧΑΙΒΑΝΙΑ  ΝΤΟ ΕΧΟΥΜΕ,  ΤΑ  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ  ΘΕΛΚΑ  ΕΙΝΑΙ.  Σ’  ΟΛΟΝ  ΤΟ  ΧΩΡΙΟΝ  ΕΧΟΜΕ  ΠΕΝΤΕ  ΠΕΤΕΙΝΑΡΙΑ  ΜΟΝΟ.   ΠΕΙΜΕΝ ΑΤΩΡΑ,  ΜΕ  ΕΝΑΝ  ΒΟΥΡΑ  ΑΝΘΡΩΨ’,  ΠΩΣ  ΘΑ  ΕΧΤΙΖΑΜΕ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ.  ΚΑΙ  ΞΑΝ   ΔΟΞΑ  ΤΟ  ΘΕΟΝ,  ΧΩΡΙΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ  ΚΙ’ ΕΠΕΒΝΑΜΕ,ΕΧΤΙΣΑΜ’ΑΤΟ.  ΑΥΡΙΟΝ , ΠΟΥ  ΕΝ  ΚΕΡΕΚΗ,  ΚΡΙΜΑ  ΝΤΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  ΚΙ’ ΕΠΟΡΕΙΣ  Ν’ΑΦΤΑΣ. ΟΠΟΤΕ  ΘΑ ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ  Σ’ ΟΛΟΝ  ΤΟ ΧΩΡΙΟΝ,  ΝΑ  ΕΓΝΩΡΙ’Ι’Σ  ΤΟΥΣ  ΧΩΡΕΤΣ’ .  ΑΤΩΡΑ  ΛΕΩ  ΝΑ  ΠΑΜΕ  ΚΟΙΜΕΣ’  ΚΑ,   ΚΙ’ ΑΥΡΙΟΝ  ΤΟ  ΠΡΩΙ ,  ΑΠΕΡΟΣΕΝ  ΚΙ’  ΠΑΩ  ΠΡΩΤΑ  ΠΡΩΤΑ , ΣΟ  ΚΟΥΜΠΑΡΟΜ’ ,  ΤΟΝ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΝ  ΤΟΝ  ΗΛΙΑΔΗΝ.

                                            ΠΡΑΞΗ    ΔΕΥΤΕΡΗ

 

ΦΩΝΗ  ΑΦ:   Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  , Ο ΚΟΥΜΠΑΡΟΝ  ΤΗ  ΑΛΕΞΗ , ΕΤΟΥΝ

                         ΠΟΛΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ: ΕΙΧΕΝ ΑΜΠΕΛΙΑ, ΧΩΡΑΦΙΑ, ΛΟΓΙΣ-

                          ΛΟΓΙΕΝ  ΧΑ’Ι’ΒΑΝΙΑ ,  ΑΜΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΗΤΕΡΟΝ

                        ΠΛΟΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΙΧΕΝ, ΕΤΟΥΝ Η ΘΑΓΑΤΕΡΑΤ’ Η ΑΝΑΣΤΑ.

                         ΕΓΑΠΑΝΕΝΑ Ι ΠΑΝΤΑ ΕΙΧΕΝ ΤΟ ΦΟΒΟΝ ,ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΘΑ ΑΝΤ-

                        ΡΕΙΖ’ ΤΕΝ  Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΣΗ ΖΩΗΝ’ΑΤ’ ΚΙ’ΑΛΟ

                       ΠΟΛΑ ΚΑ,ΘΑ ΦΕΥ’ Α’ΣΟ ΣΠΙΤ’.ΤΟΝ  ΠΑΝΤΖΙΚΟΝ, ΤΟ ΓΑΜΠΡΟ-

                       ΝΑΤ , ΞΑ’Ι’  ΚΙ’ΕΘΕΛΕΣΕΝ’ΑΤΟΝ, ΑΜΑ ΕΔΟΚΕΝ’ΑΤΟΝ ΤΗΝ

                        ΑΝΑΣΤΑ , ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΟΣ  ΕΔΕΧΤΕΝ  ΝΑ ΕΜΠΑΙΝ ΣΟ ΣΠΙΤ-

                         ΝΑΤ’  ΣΟΓΑΜΠΡΟΣ . ΚΑΙ  ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΕΛΕΠ’ΑΤΟΝ ΣΟ ΜΑ-

                       ΤΙΑΤ’, ΟΛΟ ΕΣΤΗΛΝΕΝΑΤΟΝ  ΑΠ’ΑΔΑ  ΚΙ’ΑΠ’ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΤΑ

ΔΟΥΛΙΑΣ.   ΕΚΕΙΝΟ  ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΕΡΘΕΝ Ο ΠΟΠΑΣ, ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΝ  ΕΠΙΑΣΑΝ’ΑΤΕΝ ΤΑ ΠΟΝΙΑ  ΚΑΙ  ΟΙ ΔΥΟ ΑΓΟΥΡ’  ΠΡΩΤΗ  ΦΟΡΑ ΕΒΡΕΘΑΝ Σ’ΕΝΑΝ  ΜΕΡΟΣ ΚΙ’ΕΚΑ ΕΝΤΑΜΑΝ.ΩΣ ΤΟ  ΞΗΜΕΡΟΜΑΝ  ΕΚΑΤΣΑΝ ΓΙΑΝ- ΓΙΑ ΝΑ, ΝΑ ΠΕΡΜΕΝΕ ΝΑ  ΓΕΝΝΗΕΤΑΙ  ΤΟ ΜΩΡΟΝ , ΑΜΑ  ΚΑΜΙΑΝ  ΚΙ’ΕΤΕΡΕΣΑΝ  Ο ΕΝΑΣ ΣΑ ΚΑΤΣΙΑ  ΤΗ  ΑΛΛΟΥΝΟΥ.

                                

                                               

            (  Το   σπίτι  του  Παναγιώτη: Διαμορφωμένο  σκηνικό. Στο   τραπέζι  κάθονται  ο Παναγιώτης  και  ο  Παντζίκος   πλάτη  με  πλάτη.  Δεν  μιλάνε. Από  την  πόρτα  του  δωματίου  βγαίνει   η θεία  Δέσπω,  τούς  λέει:)

ΔΕΣΠΩ:  ΕΣΕΙΣ   ΑΚΟΜΑΝ  ΑΤΟΥΚΑ  ΚΑΘΕΣΤΕΙΝ .  ΕΞΗΜΕΡΩΣΕΝ,  ΓΙΑΤΙ   ΚΙ  ΠΑΤΕΝ  ΣΗ    ΔΟΥΛΙΑΝ   ΕΣΟΥΝ,   ΝΑ ΦΑΖΕΤΕ  ΤΑ ΧΑΙΒΑΝΙΑ  ΚΙ  Ν’ΑΠΑΣΤΡΕΥΕΤΕ  ΤΑ  ΜΑΝΤΡΙΑ.   ΝΤΟ  ΑΝΤΡΟΥΔΕΣ  ΕΙΣΤΕΝ;  ΚΑΘΕΣΤΕΝ  ΟΛΟΝ  ΤΗ  ΝΥΧΤΑΝ  ΚΑΙ  ΠΕΡΜΕΝΕΤΕ  ΠΟΤΕ   ΘΑ  ΕΦΤΑΕΙ  Η ΑΝΑΣΤΑ  ΤΟ  ΜΩΡΟΝ; ΕΝΤΡΟΠΗΣ  ΠΡΑΜΑΤΑ!  ΓΙΑ  ΣΚΟΥΘΕΣΤΕΝ  ΑΠ’ ΑΤΟΥΚΑ  (παίρνει  μια  λεκάνη  με  νερό   και  ξανά  μπαίνει  στο  δωμάτιο. Ο  Παναγιώτης   απευθύνετε  στο  γαμπρό  του  χωρίς   να  τον  κοιτάζει)

ΠΑΝΑΓ:   ΔΕΒΑ  ΣΟ  ΜΑΝΤΡΙΝ  ΕΣΥ,   ΝΑ  ΦΑΙΣ  ΤΟ  ΧΤΗΝΟΝ.

ΠΑΝΤΖ:  ΚΑΙ  ΓΙΑΤΙ  ΝΑ ΠΑΩ  ΕΓΩ,   ΕΣΥ  ΚΑΜΙΑΝ  ΣΟ  ΜΑΝΤΡΙΝ  ΚΙ’  ΕΦΙΝΕΣΜΕΝ,  ΓΙΑΤΙ  ΝΑ  ΠΑΩ  ΟΣΗΜΕΡΟΝ;

ΠΑΝΑΓ:  Κ’ ΕΘΕΛΝΑ  ΝΑ  ΝΕΓΚΑΖΩ  ΣΕΝ,  ΓΙΑ  Τ’ΑΤΟ

ΠΑΝ ΤΖ: ΑΛΛΑ  ΕΛΕΕΣ  ΟΤΑΝ  ΕΘΕΛΝΑ  ΝΑ ΕΜΠΑΙΝΩ ΑΠΕΣ.  ΕΦΟΓΟΥΣΝΕ,  ΑΝ ΕΛΕΠΑΝΕΜΕΝ  ΤΑ  ΧΤΗΝΙΑ  ΘΑ  ΕΧΠΑΡΑΓΟΥΣΑΝ , Κ’ ΑΛΛΟ  ΓΑΛΑ  ΚΙ  Α  ΕΔΗΝΑΝ!  ΑΕΤΣ’  ΕΛΕΕΣ…

ΠΑΝΑΓ:    ΕΓΩ  Ε’ ΜΑΣΧΑΡΕΥΑ.

ΠΑΝΤΖ:   ΟΤΙ ΘΕΛΤΣ’   ΠΟΙΣΟΝ,  ΕΓΩ  ΑΠ’ ΑΔΑΚΑ  ΚΙ’  ΣΚΟΥΜΕ!

(Ο Παναγιώτης   πάει κάτι  να  πει  όμως  εκείνη  τη   στιγμή  ακούγεται  κλάμα  μωρού  και σχεδόν  αμέσως  βγαίνει  από  το δωμάτιο  η Δέσπω.  Φωνάζει  όλο  χαρά!)

ΔΕΣΠΩ:   ΕΧΟΥΜΑΙ  ΑΓΟΥΡ,  ΕΝΑ  ΕΜΟΡΦΟΝ   ΑΓΟΥΡ.  ΦΩΣ  ΣΟ  ΜΑΤΙΑ  ΣΑΣ!  (Γυρίζει  μέσα.  Οι  δύο  άντρες  για  πρώτη  φορά  κοιτάζονται   χαρούμενοι)

ΠΑΝΑΓ:  ΕΜΟΡΦΑ,  ΕΜΟΡΦΑ.   ΚΑΛΑ  ΝΤΟ  ΕΓΕΝΝΕΘΕΝ  ΑΓΟΥΡ, ΑΠΕΡ’  ΤΗ  ΚΥΡΟΥΜ  ΤΟ   

                       ΟΝΟΜΑ.

ΠΑΝΤΖ: (Πετάγεται  πάνω)  ΚΑΙ  ΝΤΟ  ΔΟΥΛΙΑΝ  ΕΧΕΙ  Τ’ ΕΜΟΝ  ΤΟ  ΠΑΙΔΙΝ  ΜΕ  Τ’ ΕΣΟΝ  ΤΟ  ΚΥΡ’.   ΕΓΩ  ΚΥΡ’  Κ’  ΕΧΩ,  ΝΑ  ΕΒΓΑΛΩ  ΤΟ  ΟΝΟΜΑΝΑΤ’;

ΠΑΝΑΓ:  ΘΑ  ΛΕΓΟΣΕΝ  ΓΙΑΤΙ:  ΓΙΑΤΙ  ΕΓΩ,  ΕΞΟΝ  Α’ ΣΗ  ΑΝΑΣΤΑΝ,  ΑΛΟ   ΚΑΝΕΝΑΝ   Κ’ ΕΧΩ. ΕΦΤΑ  ΜΩΡΑ  ΕΠΟΙΚΕΝ  Η  ΓΑΡΗΜ’  ΚΑΙ  ΟΛΑ  ΕΠΕΘΑΝΑΝ  ΜΙΚΡΑ.  ΑΝ  Κ’  ΕΒΓΑΛΩ  Σ’  ΑΤΟ  ΤΟ  ΠΑΙΔΙΝ  ΤΟ ΟΝΟΜΑ   ΤΙ  ΠΑΤΕΡΑΜ ,  ΤΟ  ΟΝΕΜΑ ΜΑΣ  ΘΑ  ΣΒΗΕΤΑΙ!

 

ΠΑΝΤΖ:  ΝΑΙ,  ΟΜΟΝ  ΚΑΙ  ΕΓΩ  ΠΟΥ  ΕΠΕΒΝΑ   ΟΡΦΑΝΟΣ  Α’ΣΟ  ΠΑΤΕΡΑΝ  ΚΑΙ  ΑΛΛΑ  ΑΔΕΛΦΙΑ  Κ’  ΕΧΩ  ΠΟΙΟΣ  ΘΑ  ΕΒΓΑΛ  ΤΕΜΟΝ  ΤΗ  ΚΥΡΟΥ  ΤΟ  ΟΝΟΜΑΝ.   ΕΝΑΝ  ΧΡΟΝΟΝ  ΕΙΜΑΙ  ΑΤΩΡΑ  Σ’  ΑΥΤΟ  ΤΟ  ΣΠΙΤ   ΚΑΙ  ΠΟΛΛΑ  ΑΔΙΚΙΑΣ   ΑΣ’ΕΣΕΝΑΝ  ΕΚΟΥΡΤΕΣΑ.  ΚΑΙ  ΟΛΑ,  ΓΙΑ  ΤΗ  ΑΝΑΣΤΑΣ  ΤΟ  ΧΑΤΙΡ. ΟΛΟ   ΑΤΟ  ΤΟ  ΚΑΙΡΟΝ , ΕΣΥ  ΘΑΡΡΕΙΣ,  ΠΩΣ  ΕΓΩ  ΤΗ  ΘΑΓΑΤΕΡΑΣ   ΕΠΗΡΑΤΕΝ  ΓΙΑ  ΤΑ  ΠΛΟΥΤΑΣ .  ΟΜΟΝ   ΝΑ  ΕΞΕΡΤΣ’ ,  ΕΜΕΙΣ  ΕΓΑΠΕΘΑΜΕ  Κ’  ΕΠΗΡΑΜΕ  ΤΕΝΑΝ’ΤΑΛΛΟΝ! ΘΑ  ΛΕΓΟΣΕΝ  ΚΑΙ  ΚΑΤ   ΑΛΛΟ-  Η  ΑΝΑΣΤΑ  ΕΤΟΝ  ΕΤΟΙΜΕΣΑ  ΝΑ  ΑΦΕΙΝ  ΤΟ  ΣΠΙΤ’   ΚΑΙ   ΝΑ   ΕΡΤΑΙ   ΜΕ  Τ’ ΕΜΕΝΑΝ , ΑΜΑ  ΕΓΩ   ΕΛΥΠΕΘΑ  ΣΑΣ-   ΔΥΟ  ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ   ΝΑ  ΑΠΟΜΕΝΕΤΕ    ΜΑΝΑΧΟΙ ΚΑΙ  ΕΣΕΒΑ  ΣΟ  ΣΠΙΤΝ’ ΕΣΑΣ  ΣΟΓΑΜΠΡΟΣ . ΤΟ  ΛΟΙΠΟΝ ,  ΝΑ  ΕΞΕΡΤΣ,  ΑΤΟ  ΤΟ  ΠΑΙΔΙΝ   ΘΑ  ΠΕΡ’  ΤΗ  ΠΑΤΕΡΑΜ   ΤΟ  ΟΝΟΜΑ!

               (  Ο  Παναγιώτης    μετά  από  τα  λόγια  του  γαμπρού  του   αλλάζει  ύφος.  Δείχνει  συγκινημένος.  Βάζει  το  χέρι  του  στον ώμο του  Παντζίκου.)

ΠΑΝΑΓ:  ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ  ΠΑΝΤΖΙΚΟ,  ΕΓΩ   ΑΠ’ΑΤΑ  ΤΗΔΕΝ  Κ’ΕΞΕΡΑ.  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,  ΠΟΥ  Κ’ΕΦΗΚΕΤΕ  ΜΑΣ   ΜΑΝΑΧΟΥΣ  ΜΕ  ΤΗ  ΓΥΝΑΙΚΑ Μ’.  ΑΠΑ  ΔΑ  ΚΑΙ  ΠΕΡΑ  ΣΙ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ  ΑΠΕΣ , ΘΑ  ΕΦΤΑΣ  ΟΠΩΣ  ΑΓΑΠΑΣ . (Εκείνη  τη στιγμή   πάλι  ακούγετε  κλάμα  μωρού,   βγαίνει      ξανά  η   θεία  Δέσπω . Ανακοινώνει  με  χαρά) 

ΔΕΣΠΩ:  ΕΝΤΟΥΝ ΕΝΑ  ΑΓΟΥΡ  ΚΙΑΛΟ,  ΝΑ  ΧΕΡΕΣΤΗΝ’ ΑΤΟ!

                 (Οι  άντρες   κοιτάζουν  ξαφνιασμένοι  ο  ένας  τον  άλλον,  ύστερα  σφίγγουν  τα  χέρια  τους συγκινημενοι.)

ΠΑΝΤΖΙΚΟΣ:   ΑΛΗΘΕΙΑ,  ΠΑΤΕΡΑ,  Τ’ ΕΣΟΝ  ΤΙ  ΚΥΡΟΥ   ΤΟ  ΟΝΕΜΑΝ  ΠΩΣ   ΕΤΟΥΝ;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:  ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ!

ΠΑΝΤΖ:  Ε,  ΤΟΤΕ , ΑΤΟΝ   ΤΟΝ  ΔΕΥΤΕΡΟΝ,   ΑΕΤΣ  ΘΑ  ΕΒΓΑΛΟΜΑΤΟΝ. ΕΙΔΕΣ,  ΠΑΤΕΡΑ,  ΠΩΣ  ΕΦΕΡΕΝ’ΑΤΑ ΤΑ  ΠΡΑΜΑΤΑ  Ο  ΘΕΟΣ;  ΕΚΕΙ  ΠΟΥ  ΕΜΑΛΩΝΑΜΕ   ΓΙΑ  ΤΑ  ΟΝΕΜΑΤΑ,  ΟΛΑ  ΕΡΘΑΝ  ΚΑΙ   ΕΝΤΑΝ  ΕΜΟΡΦΑ. 

                (Για   λίγο  κάθονται  σιωπηλοί. Ύστερα  λέει ο  Παναγιώτης) 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:    ΕΞΕΡΤΣ  ΝΤΟ  ΝΟΥΝΙΖΩ,  ΠΑΝΤΖΙΚΟ;  ΠΡΕΠ’  ΝΑ  ΠΑΜΕ  ΣΟ  ΝΙΚΟΝ  ΚΑΙ 

                                           ΝΑ  ΛΕΓΩΜΑ’ΤΟΝ  ΝΑ  ΕΦΤΑΕΙ  ΔΥΟ  ΚΟΥΝΙΑ. ΝΤΟ  ΛΕΣ;

ΠΑΝΤΖ: ΤΣΙΠ  ΚΑΛΑ  ΛΕΣ’ΑΤΑ! ΕΣΥ  ΝΑ  ΠΑΣ  ΕΚΕΙ    Κ’ ΕΓΩ   ΝΑ   ΠΑΩ  ΣΟ  ΜΑΝΤΡΙΝ,   ΝΑ  ΦΑΖΩ   ΤΑ  ΧΑΙΒΑΝΙΑ. ΤΑ  ΚΑΙΜΕΝΑ,  ΣΕ  ΛΙΓΟΝ  ΘΑ  ΨΟΦΟΥΝ  Α’ΣΗ  ΠΕΙΝΑΝ.  

(Σηκώνεται  και  πάει  προς  την  πόρτα. Για   τρίτη  φορά   ακούγεται  κλάμα  παιδιού. Ο  Παντζίκος  παγώνει  στη  θέση  του.Η  Δέσπω  βγαίνει  και  λέει,  κουρασμένα) 

 

ΔΕΣΠΩ:  ΤΑ  ΑΓΟΥΡΙΑ  ΣΑΣ  ΕΡΘΑΝ  ΚΑΙ   ΕΤΡΙΤΟΣΑΝ .   ΦΩΣ   ΣΟ  ΜΑΤΙΑ  ΣΑΣ

                ( Ύστερα   πλησιάζει  τον  Παναγιώτη.  Του  λέει)

                ΟΙ  ΓΥΝΑΙΚ’  ΑΠΕΣ’  ΘΑ  ΔΙΟΡΘΩΝΑΙ  ΤΑ  ΜΩΡΑ  ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΑΝΑΣΤΑ.  ΕΓΩ  ΠΡΕΠ’  ΝΑ                

                      ΠΑΩ  ΣΟ  ΣΠΙΤΙΜ’ ,  ΕΧΩ  ΠΟΛΛΑ  ΔΟΥΛΕΙΑΣ  ΝΑ  ΕΦΤΑΓΩ.

                 (Φεύγει.  Ο  Παναγιώτης  γυρίζει  στο  γαμπρό  του  και  τότε       

                 αντιλαμβάνεται  τη  κατάσταση  του. Τρέχει  κοντά)

ΠΑΝ:   ΠΑΝΤΖΙΚΟ ,  ΡΙΖΑΜ’,  ΝΤΟ  ΕΠΑΘΕΣ; (Τον  βάζει  να  κάτσει  στη  καρέκλα.  Του   

             κάνει  αέρα.)  ΕΛΑ  ΠΕΙΜΕΝ,  ΝΤΟ  ΕΙΣ’ ;

           

            (Ο  Παντζίκος  πιάνει  τον  Παν.  από  το  γιακά   και  του  φωνάζει   

            τρομαγμένος;)

ΠΑΝΤΖ:  ΠΑΤΕΡΑ , ΠΑΤΕΡΑ,  ΠΕΑΤΣ’  ΝΑ  ΣΚΕΠΑΖΝΑΙ  ΤΑ  ΠΑΡΑΘΥΡΑ ,  ΑΤΑ  ΕΛΕΠΝΑΙ  ΤΟ  ΦΩΣ  ΚΑΙ  ΕΡΧΟΥΝΤΑΝ  Α’ΤΟΣΑ  ΠΟΛΛΑ!

(Ο  άλλος    προσπαθεί  να  τον  ηρεμήσει. Ανοίγει  η  πόρτα .Μπαίνουν  μέσα  ο Αλέξης  και ο  παπάς. Οι  δυο  άντρες  δεν  τους  βλέπουν. Ο  Αλέξης  πάει  γρήγορα   κοντά  στον  Παν. Τον  χτυπά  στην  πλάτη)

ΑΛΕΞ:  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ,  ΝΤΟ  ΕΠΑΘΕΝ  Ο  ΠΑΝΤΖΙΚΟΝ  ΚΑΙ  ΣΤΕΞ’  ΑΠΟ  ΠΑΝΑΤ’  Κ’ ΑΝ   (Ο  

              Παναγιώτης  τον  κοιτάζει  ξαφνιασμένος)

ΠΑΝ:  ΔΟΞΑΣΜΈΝΟ  ΤΟ  ΟΝΕΜΑΣ  ΚΎΡΙΕ!  ΑΛΕΞΗ!  ΕΣΚΩΘΕΣ  ΣΟ  ΠΟΔΑΡ’ ;  ΕΝΟΥΣΝΑΙ  ΚΑΛΑ;   

            (Τον  αγκαλιάζει  θερμά.)

ΑΛΕΞ:   ΠΑΛΑΛΟΣ  ΕΙΜΑΙ  ΝΑ  ΑΠΟΘΑΝΩ   ΚΑΙ  ΝΑ  ΧΑΝΩ   Α΄Ι΄ΚΟΝ  ΣΕΙΡ’- Ο  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  ΝΑ  ΕΦΤΑΕΙ  ΑΕΡΑΝ  ΣΟ  ΓΑΜΠΡΟΝ  ΑΤ’.  ΧΑ!  ΧΑ!  ΧΑ!   ΜΑΣΧΑΡΕΥΩ,  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ!  ΕΓΩ  ΠΑ,  ΑΣΙ  ΧΑΡΑΜ’  ΕΝΟΥΜΝΑΙ  ΚΑΛΑ. ΤΕΡΕΝ   ΤΙΝΑΝ  ΕΦΕΡΑΣΕΝ!  ΕΡΘΕΝ  ΣΟ  ΧΩΡΙΟΝ’ ΕΜΑΣ  Ο  ΠΟΠΑΣ! (Ο άλλος  γυρίζει,  βλέπει  τον  παπά,  πού  εκείνη  την  ώρα  προσπαθεί  να  συνεφέρει  τον  Παντζ.  Πάει  κοντά  ,του  φιλάει  το  χέρι)  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ,  ΑΕΤΣ  ΠΑ  Κ’ΕΙΠΕΣΜΕΝ,  Ο  ΠΑΝΤΖ.  ΝΤΟ  ΕΠΑΘΕΝ;

ΠΑΝ.      ΕΞΕΥΑΝ’ ΑΤΟΝ  ΚΥΡΟΥ  ΑΠΟΣΚΑΛΙΑ.

ΑΛΕΞ.       ΣΩΣΤΑ;  ΕΝΤΟΥΝΕ   ΤΟ  ΜΩΡΟΝ’ ΕΣΑΣ;  ΝΤΟ  ΕΝ;  ΑΓΟΥΡ’ ;  ΚΟΡΙΤΣ’ ;

ΠΑΝ.  (Με  καμάρι)  ΤΡΙΑ   ΑΓΟΥΡΙΑ  ΠΙΡΤΕΝ  ΕΧΟΥΜΕ! 

ΑΛΕΞ.       ΑΚΟΥΣ,   ΠΑΤΕΡ;  ΕΡΘΕΣ  Κ’  ΕΡΘΕΣ,   ΕΞΕΥΕ’ ΣΕΝ  ΔΟΥΛΕΙΑ.  ΤΡΙΑ  ΒΑΠΤΗΣΣΙΑ  ΕΝΤΑΜΑΝ  ΘΑ  ΕΦΤΑΣ.

ΠΑΠΑΣ:   ΕΥΛΟΗΜΕΝΟΣ  Ο  ΚΥΡΙΟΣ!  ΚΑΛΥΤΕΡΟΝ  ΑΣ’ ΑΤΟ,  ΑΛΛΟ  ΝΤΟ  ΘΑ  ΕΚΟΥΓΑ;   ΟΜΟΝ,  ΑΤΩΡΑ,  ΑΣ  ΠΑΜΕ  ΚΑΙ  Σ’  ΑΛΛΑ  ΤΑ   ΣΠΙΤΙΑ.  ΠΡΕΠ’   ΟΛΟΝΟΥΣ  ΝΑ  ΠΡΟΦΤΑΝΟΥΜΕ.  ΤΙΝΑΝ  ΑΠΑΜΕ  ΕΛΕΠΟΜE   ΑΤΩΡΑ;

ΑΛΕΞ:    ΚΑΛΑ   ΛΕΣ,  ΠΑΤΕΡ!  ΘΑ  ΠΑΜΕ  ΣΗ   ΕΛΕΝΗΣ   ΤΟ  ΣΠΙΤ’.  

ΠΑΝ:       ΑΝ  ΠΑΤΕ  ΕΚΕΙ,   ΠΕΕΙ  ΣΟ  ΝΙΚΟΝ,  ΝΑ  ΧΤΥΣ’ ΜΑΣ  ΑΛΗΓΟΡΑ  ΑΛΗΓΟΡΑ,  ΤΡΙΑ   ΚΟΥΝΙΑ.  Κ’  ΕΧΟΥΜΕ,  ΠΟΥ  ΝΑ  ΒΑΛΟΥΜΕ  ΤΑ  ΜΩΡΑ.

ΑΛΕΞ:   Θ’ΑΛΕΓΑΤΩ,  Θ’ΑΛΕΓΑΤΩ!  ΑΙΝΤΕ,  ΓΕΙΑ  ΣΑΣ,  ΠΑΙΔΙΑ!

               (Φεύγουν.  Ο  Παντζίκον,   ζαλισμένος  ακόμα,  τους  κουνάει  το χέρι)

                          

ΠΡΑΞΗ   ΤΡΙΤΗ

ΦΩΝΗ ΑΦΗΓ:  Η ΕΛΕΝΗ ΕΚΕΙΝΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΤΟΥΝ ΕΓΝΕΦΟΣ ΚΑΙ  ΕΚΑΘΟΥΤΟΥΝ ΑΠΑΝ  ΣΟ ΚΡΕΒΑΤ’. ΟΛΟΓΙΟΝ ΝΥΧΤΑΝ ΚΙ’ΕΠΟΡΕΣΕΝ ΝΑ  ΚΟΙΜΑΤΑΙ  ΑΣΗ ΜΕΣΗΣ ΤΑ ΠΟΝΙΑ. ΚΑΙ ΝΑ ΕΤΟΥΝ ΜΟΝΟ ΑΤΟ Η ΣΤΕΝΟΧΟΡΙΑΤΣ’: ΑΔΑ  ΚΑΙ  ΔΥΟ ΜΗΝΑΣ , Ο ΓΙΟΣ’ΑΤΣ’ ,Ο ΝΙΚΟΝ, ΕΦΕΡΕΝ  ΑΠΕΣ  ΣΟ ΣΠΙΤ’ ΝΥΦΕ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΡΩΤΑΤΕΝ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΕΡ’ ΤΗ ΜΑΝΑΣΑΤ’  ΤΗΝ ΕΥΧΗΝ, ΕΣΤΕΦΑΝΩΘΕΝ’ΑΤΕΝ  ΣΑ ΜΑΚΡΑ ΚΑΙ ΕΦΕΡΕΝ’ΑΤΕΝ ΣΟ ΧΩΡΙΟΝ.Η ΕΛΕΝΗ ΕΜΑΥΡΙΝΕΝ ΑΣΟ  ΚΑΚΟΝ’ΑΤΣ.ΕΘΑΡΝΕΝ  ΠΩΣ  ΑΤΩΡΑ,  ΟΛ’ ΓΕΛΟΥΝΑ’ΤΕΝ. ΑΝ ΚΑΙ  ΝΤΟ ΕΚΛΕΨΕΝ ΚΑΙ ΕΦΕΡΕΝΑ’ΑΤΕΝ ΑΤΟΣΟΝ  ΚΙ’ΕΠΙΡΑΞΕΝ’ΑΤΕΝ,  ΟΣΟ ΝΤΟ Η ΝΥΦΙΑΤΣ’ ΕΤΟΥΝ ΠΟΛΑ ΚΟΝΤΕΣΑ. ΤΟ ΛΟΓΟΝ ΚΑΝΕΙΣ  ΚΙ’ΕΠΟΡΕΣΕΝ ΝΑ ΕΓΡΙΚΑ , ΕΚΕΙΝΕ ΕΚΡΑΤΝΕΝ’ΑΤΟ  ΚΡΥΦΩΝ ΚΑΙ ΣΗ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΙ ΕΦΑΝΕΡΩΝΕΝ’ΑΤΟ.

(Το  σπίτι   της  θείας  Ελένης  και  του  Νίκου. Η  Ελένη  είναι   ξαπλωμένη  στο  καναπέ  με  μαξιλάρια  γύρο  της.  Από  το  δωμάτιο  βγαίνει  ο  Νίκος  και  κοιτάζει  γύρω  του,  σαν  να  ψάχνει  κάποιον)

ΕΛΕΝΗ:  ΑΚΟΜΑΝ  Κ’ ΕΠΡΟΦΤΑΣΕΣ  ΝΑ  ΣΚΟΥΣΕ  Α’ ΣΟ  ΚΡΕΒΑΤ’,  ΤΗ  ΓΑΡΗΣ   ΑΡΑΕΨ’.   ΟΛΟΓΙΟΝ  ΝΥΧΤΑΝ    ΕΝΤΑΜΑΝ   ΕΣΤΕΙΝ,  ΠΟΤΕ  ΕΡΟΘΥΜΕΣΕΣ’ ΑΤΕΝ;

ΝΙΚΟΣ:  (Δυσαρεστημένα)     ΜΑΝΑ,  ΠΡΩΙ  ΠΡΩΙ,  ΞΑΝ’  ΤΕΣΑ  ΕΡΧΙΝΕΣΕΣ;

ΕΛΕΝΗ:  ΠΩΣ  ΝΑ  ΜΗΝ  ΑΡΧΙΝΩ;   ΕΛΙΓΟΝ  ΕΤΟΥΝΕ  ΑΤΟ  ΝΤΟ  ΕΠΟΙΚΕΣ’ ΜΕΝ;  ΠΟΙΟΝ  ΠΑΙΔΙΝ  ΦΕΡ’  ΣΟ  ΣΠΙΤ’  ΓΥΝΑΙΚΑΝ   ΧΩΡΙΣ  ΝΑ  ΡΩΤΑ  ΤΗ  ΜΑΝΑΝ’ AT’;  ΕΣΤΕΦΑΝΟΘΕΣ’ ΑΤΕΝ  ΜΑΝΑΧΟΣ   ΣΑ  ΞΕΝΑ  ΜΕΡΙΑ  ΚΑΙ  ΕΤΟΙΜΕΣΑ  ΝΥΦΕ,  ΕΦΕΡΕΣ’ ΑΤΕΝ.  ΕΞΕΡΤΣ’  ΟΤΙ  ΕΓΩ  ΕΝΤΡΕΠΟΜΑΙ  ΝΑ  ΕΒΓΑΙΝΩ  ΕΞ’   ΓΙΑΤΙ  ΟΛ’ ΟΙ  ΧΩΡΕΤΕΣ  ΜΕΤ’  ΕΜΕΝ   ΓΕΛΟΥΝ.        

ΝΙΚΟΣ:   ΜΑΝΑ,  ΕΣΥ,  ΑΔΑ  Κ’  ΕΝΑΝ   ΜΗΝΑΝ,  ΕΞ’  Κ’  ΕΒΓΑΙΝΤΣ’ ΚΑΙ  ΚΑΝΕΙΣ   ΠΑ  ΤΟ  ΖΟΡΝ’ ΕΜΑΣ  Κ’ ΕΣΣ!

                (Απ’  έξω   ακούγεται  η  φωνή  της  Ευτέρπης;)

ΕΥΤΕΡΠΗ:   ΕΛΕΝΗ,  ΕΛΕΝΗ,  ΑΠΕΣ  ΕΙΣΑΙ;

ΕΛΕΝΗ:  ΕΛΑ,  ΑΔΑ  ΕΙΜΑΙ!  ( Έρχεται  μέσα  η  Ευτέρπη.Κραταει ενα πιατο στα χερια της) ΝΕ΄Ι΄ΣΑ,  ΠΟΥ ΘΕΛΤΣ  ΝΑ  ΕΙΜΑΙ  ΜΕΤ’   Α΄Ι΄ΚΟΝ  ΜΕΣΗΝ;  Κ’  ΕΞΕΡΤΣ’  ΜΙ,  ΝΤΟ   ΝΑ  ΛΑΤΑΡΙΖΩ   Κ’ ΕΠΟΡΩ,  Α  ΣΗ  ΜΕΣΗΣ  ΤΑ  ΠΟΝΙΑ.  ΑΤΟ,  ΠΟΥ  ΚΡΑΤΕΙΣ  ΣΑ  ΧΕΡΙΑ,  ΝΤΟ  ΕΝ’;

ΕΥΤΕΡΠΗ:  ΕΦΕΡΑ  ΟΠΙΣ’  ΤΟ  ΞΙΓΑΛΑΝ,  ΝΤΟ  ΕΠΗΡΑ  ΕΜΠΡΟΜΕΡΑΝ!

ΕΛΕΝΗ:   ΓΙΑ,  ΦΕΡΕΝ,  ΑΣ  ΤΕΡΩ!  (Παίρνει  από  τα  χέρια  της  Ευτέρπης  το  τσανάκι  πού  κρατάει.  Το  μυρίζεται,  το  δοκιμάζει και υστερα λεει:)  ΞΙΓΑΛΑΝ  ΕΝ  ΑΤΟ  ,  ΓΙΑ  ΤΑΝ;

ΕΥΤΕΡΠΗ:   ΠΩΣ  ΕΝ  ΤΑΝ;  ΑΣ’  ΕΣΟΝ  ΤΟ  ΞΙΓΑΛΑΝ  ΕΠΟΙΚ’ ΑΤΟ!

ΕΛΕΝΗ:      ΕΓΩ  ΛΕΩ,  ΤΑΝ  ΕΝ’!

ΕΥΤ:   ΘΑ  ΠΑΛΑΛΟΝΤΣ’ ΜΕΝ  ΕΣΥ!  ΝΙΚΟ,  ΡΙΖΑΜ’,  ΕΛΑ   ΝΑ  ΤΡΩΣ  ΕΛΙΓΟΝ  ΚΑΙ   ΝΑ  ΛΕΣ  ΜΑΣ   ΝΤΟ   ΕΝ’   ΑΤΟ;

ΝΙΚΟΣ:     (Αδειάζει,  λίγο,   λίγο,  το  περιεχόμενο  του  πιάτου. Το  τελειώνει και                          λέει;)  ΝΑ  ΛΕΓΩ  ΣΑΣ  ΝΤΟ  ΕΤΟΥΝ  Κ’ ΕΞΕΡΩ.  ΟΜΟΝ  ΟΤΙ  ΚΑΙ ΝΑ   ΕΤΟΝ’,  ΝΟΣΤΙΜΟΝ  ΕΝ’. (Γελώντας,  βγαίνει  έξω )

ΕΛΕΝΗ:     ( Χαμογελώντας )  ΕΙΔΕΣ  ΠΩΣ    ΕΠΟΙΚΕΝ’  ΜΑΣ;   ΚΑΛΑ  ΝΑ  ΠΑΘΑΝΟΜΑΙ!  (Τραβάει  την  άλλη  από  το  μανίκι)  ΕΥΤΕΡΠΗ,  ΑΤΩΡΑ,  ΠΟΥ  ΕΣΝΕ  ΕΞ’,  ΠΟΥΘΕΝ  ΕΙΔΕΣ   ΤΗΝ  ΑΛΛΕΝΑN;

ΕΥΤ:           ΤΙΝΑΝ  ΝΑ  ΕΛΕΠΩ;

ΕΛΕΝΗ:     ΕΞΕΡΤΣ,   ΤΙΝΑΝ!

ΕΥΤ:           ( Ελαφρώς  θυμωμένη;)   Α,   ΕΛΕΝΗ,  ΕΚΑΝΕΘΕ’ ΣΕΝ!  Ο, ΤΙ   ΕΝΤΟΥΝΕ,  ΕΝΤΟΥΝΕ.  ΝΤΟ  ΕΧΕΙ  ΤΟ  ΚΟΡΙΤΣ’  Κ’ ΑΛΛΟ  ΚΙ’  ΣΤΕΞ’.  ΟΠΩΣ   ΚΡΟΜΥΔΙΤΣΑ  ΣΤΕΚ’.  ΚΑΙ   ΠΡΟΚΟΜΕΝΤΣΑ  ΕΝ’,  ΚΑΙ   ΤΟ  ΚΑΤΣΟΠΟΝ’ ΑΤΣ’   ΠΑΝΤΑ  ΓΕΛΑΣΤΟ. ΤΟ  ΝΙΚΟΝ,  ΑΠΕΣ  ΣΟ  ΜΑΤΙΑ  ΤΕΡΙΑ’  ΤΟΝ.   ΕΣΥ  ΠΑ,   ΟΥΤΕ   ΤΟ  ΟΝΟΜΑΝ’ ΑΤΣ’  ΚΙ ΘΕΛΤΣ’  ΝΑ  ΛΕΣ!

 

ΕΛΕΝΗ:    ΚΑΛΑ  ΛΕΣ’ ΑΤΑ  ΕΥΤΕΡΠΗ!   ΟΜΩΝ  ΑΤΟ  ΝΤΟ   ΕΠΟΙΚΕ’ ΜΕΝ  Ο  ΓΙΟΜ’, ΣΩΣΤΟΝ  Κ’ ΕΝ.  ΕΣΕΒΑΜΕ  Σ’ ΑΝΘΡΩΠΙΩΝ  ΚΑΙ  ΣΗ  ΤΣΙΤΑΚΙΝΑΣ  ΤΑ  ΣΤΟΜΑΤΑ.

ΕΥΤ:          ΕΣΕΝΑ   ΑΤΩΡΑ,  ΠΟΙΟΣ  ΚΙ  ΑΛΛΟ   ΠΟΛΛΑ   ΕΠΕΙΡΑΞ’ ΕΣΕΝ’,   ΟΙ  ΑΝΘΡΩΠ’,    ΓΙΑ  Η  ΤΣΙΤΑΚΙΝΑ;

ΕΛΕΝΗ:   ΚΑΠΟΤΕ  ΕΓΕΛΑΝΑ  ΜΕ  ΤΗ  ΤΣΙΤΑΚΙΝΑΣ  ΤΟ  ΓΙΟΝ,  ΠΟΛΛΑ  ΚΟΝΤΟΣ  ΝΤΟ  ΕΤΟΥΝ’,  ΚΑΙ  ΑΤΩΡΑ   Η  ΤΣΙΤΑΚΙΝΑ  ΕΠΟΙΚΕΝ  ΝΥΦΕΝ,   ΠΟΥ  ΠΕΡΑΝ’  ΤΟ  ΓΙΟΝΑΤΣ  ΕΝΑΝ  ΚΕΦΑΛ’.  ΤΕΜΟΝ    ΠΑ  Ο  ΝΙΚΟΝ,  ΠΟΥ  ΕΝ   ΔΥΟ  ΜΕΤΡΑ  ΑΝΤΡΑΣ,  ΕΠΕΙΡΕΝ  ΓΥΝΑΙΚΑΝ,  ΣΟ  ΚΟΛΝΤΟΥΚΝ’ ΑΤ’   ΠΑ  Κ’  ΕΦΤΑΝ’;

  

ΕΥΤ:         Η  ΤΣΙΤΑΚΙΝΑ  ΠΑ,  ΑΤΟ  ΕΙΠΕΝ:   ΤΗ  ΕΛΕΝΗΣ  Η  ΝΥΦΕ   ΟΛΟ΄Ι΄ΣΑ  ΣΟ  ΤΟΛΑΠ’  ΑΠΕΣ  ΕΧΩΡΕΙ!

ΕΛΕΝΗ:       (Αγριεμένη,    πετάγεται  πάνω)

                         ΠΩΣ  ΕΙΠΕΝ  Η  ΤΣΙΤΑΚΙΝΑ   ΓΙΑ  Τ’  ΕΜΟΝ  ΤΗ   ΣΟΦΟΥΛΑΝ;  ΝΑ  ΕΛΕΠ’  ΝΤΟ  ΘΑ  ΠΑΘΑΝ,  ΑΜΑ  ΡΟΥΖ’  ΣΑ  ΧΕΡΙΑΜ’!   ΕΠΟΙΚΕΝ  ΝΥΦΕ,  ΟΣΟΝ  ΕΝΑΝ   ΚΑΜΕΛ,  ΚΑΙ  ΚΑΤ’  ΕΣΟΧΡΕΨΕΝ.  Η  ΝΥΦΙΤΣΑ  Μ’,   ΑΣ   ΕΡΘΕΝ  Κ’ ΑΝ,  ΟΥΤΕ   ΕΝΑΝ  ΧΟΧΟΛ     Κ’ ΕΦΙΚΕΜΕΝ  ΝΑ  ΣΚΩΝΩ.  ΚΑΘΑΝ   ΦΟΡΑ,   ΠΟΥ  ΠΙΑΝ’ ΜΕΝ  ΤΗ  ΜΕΣΗΣ  Ο  ΠΟΝΟΝ,  ΕΡΤΕ   ΤΡΥΦ’  ΤΗ   ΡΑΣΣΑΜ’  ΚΑΙ  ΒΑΛΜΕΝ  ΜΑΞΙΛΑΡΙΑ. ΕΓΩ   ΠΑ,  Η  ΖΑΝΤΕΝΑ,  ΓΙΑ  ΤΗ  ΤΣΙΤΑΚΙΝΑ  ΚΑΙ  ΜΟΝΟΝ ,  ΑΤΟΣΟΝ  ΚΑΙΡΟ,   ΤΥΡΙΑΝΝΙΖΩ  ΤΟ   ΚΟΡΙΤΣ’.  ΑΜΑ  ΟΠΩΣ   ΕΙΠΕΣ  Κ’  ΕΣΥ,  ΕΥΤΕΡΠΗ,  ΕΚΑΝΕΘΕ’  ΜΕΝ.  ΑΤΩΡΑ,  ΘΑ  ΕΛΕΨ’  ΝΤΟ  ΘΑ  ΕΦΤΑΓΩ.  ΝΙΚΟ,  ΝΙΚΟ!

                   (Έρχεται  μέσα  ο γιός της ) 

                         ΓΙΑ  ΦΕΡΕΝ  ΑΠΕΣ  ΤΗ  ΣΟΦΟΥΛΑ  

                   (Η ίδια  πάει   στη   κάμαρη  της  και  φέρνει    μέσα   ένα  μεγάλο  όμορφο μαντίλι. Μπαίνουν   τα   παιδία.  Σιμώνουν   κοντά  στην  Ελένη.  Εκείνη   ρίχνει  το  μαντίλι  στους   ώμους  της   Σοφούλας. Ύστερα   της  βάζει   στα   αφτιά   σκουλαρίκια,  πού  τα  έχει  στη  χούφτα.  Καμαρώνει  για  λίγη  ώρα  τη  νύφη  της)                  

                          ΝΤ’  ΕΜΟΡΦΑ   ΟΛΑ  ΙΕΨΑΝΕ’  ΣΕΝ  ΡΙΖΑΜ’ (Γυρίζει  στο Νίκο)

                   ΓΙΑ   ΕΛΑ   ΑΔΑ’ΚΑ,  ΝΙΚΟ!  ΕΠΑΡ’  ΤΙ  ΓΑΡΙΣ  ΚΑΙ  ΔΕΒΑΤΕ  ΝΑ  ΛΑΣΚΟΥΣΤΙΝ.  ΑΣ’   

                         ΕΦΕΡΕΣ’ ΑΤΕΝ  Κ’ ΑΝ  Σ’ ΟΣΠΙΤ’,  ΜΙΑΝ  ΠΟΥΘΕΝΑ  Κ’ ΕΒΓΑΛΕΣ’ ΑΤΕΝ  ΝΑ  ΠΑΤΕ. ΑΙΝΤΕ,  ΕΠΑΡ’ ΤΕΝ,  ΚΑΙ  ΔΕΒΑΤΕ  ΣΗ  ΘΕΙΑ  ΤΗ  ΜΑΡΙΑ.

 

ΣΟΦΟΥΛΑ:  ΜΑΝΑ,  ΜΕ  ΤΗ  ΜΕΣΗΣ ΤΑ ΠΟΝΙΑ  ΠΟΥ  ΕΧΕΙΣ,  ΠΩΣ  ΘΑ  ΑΦΗΝΟΜΕ’ ΣΕΝ

                                ΚΑΙ  ΠΑΜΕ;

ΕΛΕΝΗ:        ΤΑ  ΜΕΣΑΜ  ΤΗΔΕΝ  ΠΑ  Κ’  ΕΧΝΑΙ,  ΤΣΙΠ  ΚΑΛΑ  ΕΙΝΑΙ.  ΔΕΒΑΤΕ,  ΚΑΙ   ΤΕΡΕΝ,  ΝΙΚΟ,  ΟΠΩΣ  ΠΑΤΕ,  Α’ ΣΗ   ΤΣΙΤΑΚΙΝΑΣ  ΤΟ  ΣΠΙΤ’  ΕΜΠΡΟΣΤΑ  ΝΑ  ΠΕΡΑΝΕΤΑΙ.  ΚΑΙ  ΤΕΡΕΣΤΕ,  ΟΤΑΝ  ΓΥΡΙΖΕΤΕ,  ΞΑΝ’  Α’ ΣΟ   ΣΠΙΤ’ ΝΑΤΣ’   Κ’ ΕΚΑ  ΝΑ  ΠΕΡΑΝΕΤΑΙ.                     

                       (Το  ζευγάρι    φεύγει)

ΕΥΤ:             Η  ΤΣΙΤΑΚΙΝΑ, ΑΜΑ  ΕΛΕΠ’ ΑΤΣ’,   ΘΑ  ΣΠΑΝΙΑΕΤΕ  Α’ ΣΗ ΚΟΥΣΚΟΥΝΙΑΝ.   

ΕΛΕΝΗ:      ΛΑΣΣ    ΣΠΑΝΙΑΕΤΕ!

                      

                     (Πάνω  στα  λόγια  της  ,  μπαίνουν, ο  Αλέξης  και  ο  παπά  Χ αρ.)

                     

ΑΛΕΞΗΣ:    ΠΟΙΟΣ,  ΘΕΛΤΣ’  ΝΑ  ΠΑΘΑΝ’,   Α΄Ι΄ΚΟΝ  ΚΑΚΟΝ,  ΕΛΕΝΗ;

                     (Η    γυναίκα  μόλις  βλέπει   τον  Αλέξη,  τρέχει  χαρούμενη   κοντά )                   

ΕΛΕΝΗ:      ΑΧ,   ΑΛΕΞΗ,   ΠΟΣΟ  ΧΑΙΡΟΜΑΙ   ΠΟΥ   ΕΛΕΠΟ΄   ΣΕΝ.  ΑΤΟΣΟΝ   ΚΑΙΡΟΝ,  ΕΙΧΑ   ΤΗ   ΜΕΣΗ΄Μ,   ΝΑ  ΕΡΧΟΥΜΝΑΙ    ΕΥΡΙΚΑ΄ ΣΕ     Κ΄ΕΠΟΡΕΣΑ.  ΠΡΩΙ, ΒΡΑΔΥ,  ΕΠΟΙΝΑ  ΤΗΝ  ΠΡΟΣΕΥΧΗ  Μ’ ,  ΝΑ   ΓΙΝΕΣΕ  ΓΡΗΓΟΡΑ   ΚΑΛΑ.

                     (Εκείνη  τη  στιγμή   αντιλαμβάνεται  τη  παρουσία  του  παπά;)

                     ΑΛΕΞΗ,  ΑΤΟΣ   ΜΕΤ’  ΕΣΕΝΑ  ΠΟΙΟΣ   ΕΝ’;

ΑΛΕΞ:         ΝΑ   ΧΑΙΡΕΣΑΙ,   ΔΙΠΛΑ,  ΕΛΕΝΗ. ΑΤΟΣ  ΕΝ’  Ο  ΠΟΠΑΣ, ΠΟΥ  ΕΣΤΕΙΛΑΝ’   ΕΜΑΣ  ΣΟ  ΧΩΡΙΟΝ.  ΑΠ’ ΑΔΑ  ΚΑΙ  ΠΕΡΑ,  ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ  Τ’  ΕΜΕΤΕΡΟΝ  ΠΟΠΑΝ!

                     (Οι  δύο  γυναίκες, με  τη  σειρά,  φιλάνε  το  χέρι  του  παπά)

                     ΕΜΕΙΣ  ΜΕ  ΤΟ  ΠΑΤΕΡΑ  ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΝ,  ΓΥΡΙΖΟΜΕ  ΟΛΟ  ΤΟ  ΧΩΡΙΟΝ,  ΝΑ  ΕΛΕΨ’  ΣΑΣ  Ο  ΠΟΠΑΣ  ΚΑΙ   ΝΑ ΕΛΕΠΕΤ’ ΑΤΟΝ   Κ’  ΕΣΕΙΣ.  ΑΠ’ ΑΔΑ  ΘΑ  ΠΑΜΕ  ΣΗ   ΣΥΜΠΕΘΕΡΑΝ  ΤΗΝ  ΔΕΣΠΩ.  Α,  ΕΛΕΝΗ,  ΘΑ  ΕΝΑΣΠΑΛΝΑ  ΝΑ  ΕΛΕΓΑ’  ΣΕΝ! ΠΕΕΙ  ΣΟ  ΝΙΚΟΝ,  ΝΑ  ΧΤΙΖ΄ ΤΡΙΑ   ΚΟΥΝΙΆ ,  ΓΙΑ  ΤΗ   ΑΝΑΣΤΑΣ  ΤΑ  ΤΡΙΔΥΜΑΡΙΑ,  ΤΑ  ΑΓΟΥΡΙΑ.

ΕΛΕΝΗ:      ΤΡΙΑ  ΜΩΡΑ,  ΕΝΤΑΜΑ;

ΑΛΕΞΗΣ:   ΝΑΙ.  ΚΑΙ  ΘΑ  ΛΕΓΟΣΕΝ  ΚΑΤ  ΝΑ  ΓΕΛΑΣ,  Ο  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΠΑΝΤΖΙΚΟΝ  Α’  ΣΟ  ΠΟΛΛΑ  ΧΑΡΑΝ,  ΙΕΨΑΝ,  ΚΑΙ  ΑΤΟΣΟΝ  ΑΓΑΠΗΜΕΝ   ΕΝΤΑΝΕ,  ΓΟΥΕΨ’  ΝΑ  ΤΕΡΙΣ’  ΑΤΣ’!   ΑΤΩΡΑ,  ΕΣΥ  ΠΑ  ΤΕΡΕΝ,  ΝΑ  ΙΕΨ’  ΜΕΤ’  ΕΣΟΝ  ΤΗ  ΝΥΦΕΝ,  ΝΑ   ΧΑΙΡΟΥΜΑΙ   ΓΙΑ  Τ’ ΕΣΑΣ  ΠΑ.

ΕΛΕΝΗ:      Ε,  ΑΤΟ  ΕΝΤΟΥΝ  ΚΙΟΛΑΣ!

ΑΛΕΞΗΣ:   ΕΜΟΡΦΑ,  ΕΜΟΡΦΑ.  ΕΜΕΙΣ  ΑΤΩΡΑ  ΑΣ  ΠΑΜΕ   ΣΗ  ΔΕΣΠΩΝ, Ο  ΣΤΑΥΡΙΚΟΝ  ΠΕΡΜΕΝ’  ΜΑΣ.

                     (Οι  γυναίκες  φιλούν  το  χέρι  του  παπά,   και  οι  άντρες φεύγουν)

ΠΡΑΞΗ    ΤΕΤΑΡΤΗ

ΦΩΝΗ ΑΦΗΓ:ΠΡΙΝ ΕΝΑΝ ΜΗΝΑ Η ΔΕΣΠΩ ΕΣΤΗΛΕΝ ΤΟΝ ΣΑΥΡΙΚΟΝ

                          ΣΗ ΠΟΛΗΤΕΙΑ ΤΑΧΑΜ’  ΝΑ ΕΦΤΑ’Ι’  ΚΑΤ’ ΔΟΥΛΕΙΑΣ.

                              Ο ΣΚΟΠΟΣΑΤΣ’ ΕΤΟΥΝ, Η ΞΑΔΕΛΦΙΑΤΣ’ ΕΚΕΙ, Η ΜΕΛΠΩ,

                           ΚΑΤ’ ΝΑ ΕΦΤΑΊ’ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΤΟΥΡΕΒΙΑ’ΤΟΝ, ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥ’ ΤΗ  ΑΝΤΡΟΥΓΑΤΣ’ ΤΗ ΑΝΕΨΣΑ ΚΑΙ ΑΕΤΣ’ ΝΑ

                         ΑΠΙΔΑΒΕΝ  ΤΗ ΠΑΝΑ’Ι’ΛΑΝ.Ο ΣΤΑΥΡΟΝ ΕΚΑΤΣΕΝ ΕΚΕΙ

                           ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΥΔΟΜΑΔΑΣ, ΙΣΑ-ΙΣΑ ΝΑΗΣΥΧΑΖ’ Η ΜΑΝΑΤ’

                          ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΕΓΗΡΤΣΕΝ ΟΠΙΣ. ΟΤΑΝ ΕΓΡΙΞΕΝ Η ΔΕΣΠΩ

                          ΠΩΣ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝΑΤΣ’ ΚΙ’ΕΝΤΟΥΝΑΙ, ΕΣ  ΚΙ’ΕΤΡΩΕΝ ΑΠΟ-

                               ΠΑΝΑΤΣ’.

(Το  σπίτι   του  Στάυρου. Ο  Σταύρος  κάθεται   κοντά  στο  παράθυρο,  κρατάει  στα

χέρια  του  τη  λύρα,  την  γρατζουνάει  σιγά  σιγά. Μπαίνει  μέσα  η  Δέσπω.  Κρατάει  ένα  πιάτο  με  τσιριχτά.  Το  αφήνει  στο  τραπέζι. Γυρίζει  προς  τον  γιό

της  και  τον  κοιτάει   επίμονα. Εκείνος   αδιαφορεί. Η  Δέσπω  δεν  αντέχει  και 

ξεσπάει.)

ΔΕΣΠΩ:        ΑΤΟ  Η  ΔΟΥΛΙΑ  ΘΑ  ΕΙΝΑΙΤΑΙ  ΑΠ’ ΑΔΑ  ΚΑΙ  ΠΕΡΑ;..ΑΛΛΟ

                        ΚΙ’Α  ΟΜΙΛΑΣΜΕΝ; ΝΤΟ  ΕΠΑΘΕΣ  ΚΑΙ  ΤΗΔΕΝ  ΚΙ’  ΛΕΣ;

                        ΕΚΟΠΕΝ   Η  ΛΑΛΙΑ’Σ;

ΣΤΑΥΡΟΣ:        ΚΑΙ  ΝΤΟ  ΝΑ  ΛΕΓΩ;  ΟΤΙ  ΚΑΙ  ΝΑ ΛΕΓΩ’ΣΕΝ ,  ΕΣΥ

                           Ν’ΑΚΟΥΣΑ’ΤΑ  ΚΙ’ΘΕΛΤΣ’.  (Τα  λέει  αυτά  χωρίς  να  κοιτάει

                           τη   μάνα  του)

ΔΕΣΠΩ:             ΕΓΡΙΞΑ,  ΞΑΝ’  ΣΙ  ΠΑΝΑΙ’ΛΑΣ  ΤΗ  ΛΟΓΑΡΙΑΝ   ΕΓΥΡΤΣ’ΜΕ.                                         

                                  ΠΟΣΑ  ΦΟΡΑΣ  ΘΑ  ΛΕΓΩ’  ΣΕΝ,  ΤΗ  ΠΑΝΑΙ’ΛΑΝ  ΝΥΦΕ   ΚΙ’ ΕΦΤΑΓΑΤΕΝ.

ΣΤΑΥΡΟΣ:           ΚΑΙ  Ο  ΛΟΓΟΣ   ΠΟΙΟΣ  ΕΝ;  ΕΧΕΙ  ΚΑΤ’  ΚΟΥΣΟΥΡ’  ΤΟ

                            ΚΟΡΙΤ’Σ  ;  Σ’  ΟΛΟΝ  ΤΟ  ΧΩΡΙΟΝ  ΕΝ  ΚΑΠΟΙΟΣ  Α’ΤΟΣΟΝ

                            ΠΡΟΚΟΜΕΝΤΣΑ  ΚΑΙ  ΦΡΟΝΗΜΕΣΑ  ΟΣΟ  Η  ΠΑΝΑ’Ι’ΛΑ;

                             ΕΠΕΙΔΗ  ΔΕΛΙΑΣΚΕΤΑΙ  Η  ΓΛΩΣΣΑ’ΤΣ’  ΕΝΤΟΥΝ  ΑΧΡΗΣΤΕΣΑ;                                            

                            ΑΜΑ,  ΕΣΕΙΣ,  Η  ΜΑΝΑΔΕΣ,  ΠΟΥ  ΕΧΕΤΑΙ  ΓΙΟΥΣ

                            ΟΛ’  ΕΝΑΝ  ΛΟΓΙΕΝ  ΕΙΣΤΕΝ,  ΚΑΝΕΝΑΝ  ΝΥΦΕΝ  ΚΙ’ΠΕΓΝΕΥΚΟΥΣ’ΤΟΥΝ.                          

                             ΤΗΝ  ΑΝΑΣΤΑ,  ΠΡΙΝ  ΑΝΤΡΕΙΖ’  ΚΙ’  ΕΠΕΡΝΑΝ’ΑΤΕΝ,  ΓΙΑΤΙ  ΕΤΟΝ  ΠΟΛΛΑ 

                            ΤΑΠΙΝΕ’ΣΑ   ΚΑΙ   ΤΑ  ΤΣΙΤΣΙΑΤΣ  ΕΣΑΝ  ΜΙΚΡΑ. ΕΙΔΕΣ’ΑΤΕΝ  ΑΤΩΡΑ; ΤΡΙΑ

                            ΑΓΟΥΡΙΑ  ΠΙΡΤΕΜ’  ΕΠΟΙΚΕΝ.  ΑΜ,  Η  ΣΟΦΟΥΛΑ  ΤΗ  ΝΙΚΟΥ;  ΚΟΝΤΕΣΣΑ,  

                           ΞΕΚΟΝΤΕΣΣΑ,  ΕΝΑΝ  ΤΗ  ΘΕΙΑ  ΤΗ  ΕΛΕΝΗ,  ΣΑΝ  ΜΩΡΟ,  ΚΑΛΟΤΕΡΙΑ’ΤΕΝ. ΜΑΝΑ,

                               ΝΑ  ΕΞΕΡ’ΤΣ’,  ΕΓΩ  ΤΗΝ  ΠΑΝΑ’Ι’ΛΑ,  Α’ΕΡΤΑΙ  ΚΑΙΡΟΣ,  Α’ΠΕΡΑΤ’ΕΝ,  ΟΝΤΙ  ΚΑΙ   

                           ΝΑ  ΛΕΣ  ΕΣΥ.

ΔΕΣΠΩ:            ΤΗ  ΠΑΝΑ’Ι΄ΛΑ  ΘΑ  ΠΕΡΤΣ’ΑΤΕΝ  ΜΟΝΟ  ΑΝ  ΕΙΝΕΤΑΙ

                           ΤΡΑΝΟΝ   ΘΑΜΑΝ  ΣΟ  ΚΟΣΜΟΝ. ΚΑΙ  ΑΛΛΟ  ΓΙΑ  Τ’ΑΤΟ

                            ΤΗ  ΔΟΥΛΙΑΝ  ΚΑΛΑΤΣΙΑΣ  ΚΙ’ΘΕΛΩ;  (Κτυπάει  κάποιος  τη

                     πόρτα.  Η  Δέσπω  πηγαίνοντας  προς  αυτή,  λέει;)

                     ΛΕΣ,  ΝΑ  ΕΙΝΑΙ,  Ο  ΑΛΕΞΗΣ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΠΟΠΑ;( Ανοίγει  τη

                    πόρτα.  Μέσα  έρχονται  ο Φιλίκον  και  ο  Στελίκον. Είναι  δύο

                    αντρες  απροσδιόριστης  ηλικίας. Φοράνε  παλιά  και  μπαλώμένα                             

                    ρούχα. Είναι  φανερό  πως  έχουν  να  πλυθούν  αρκετές

                    βδομάδες.  Τα  πρόσωπα  τους  δείχνουν  άτομα, πού   δεν

                    είναι  και  τόσο  έξυπνα. Βγάζουν  τα καπέλα  τους  και  χαιρετούν

                    με  μια  φωνή;)

ΦΙΛ.ΣΤΕ:       ΚΑΛΗΜΕΡΑ,  ΘΕΙΑ  ΔΕΣΠΩ, ΚΑΛΗΜΕΡΑ  ΣΤΑΥΡΙΚΟ!

                       ( Ο  Σταυρος  τους   γνέφει  με  το  κεφάλι,  η  Δέσπω  τους

                        κοιτάει  με  υποψία.)

ΔΕΣΠΩ:         ΚΑΛΗΜΕΡΑ  ΚΑΙ  ΣΕ  ΣΑΣ. ΠΩΣ   ΚΙ΄ ΕΣΚΟΘΕΤΑΙ  ΑΈΤΣ

                               ΝΩΡΙΣ  Ο’ΣΗΜΕΡΟΝ.  ΕΣΕΙΣ,  ΑΝ  ΚΙ’ΠΑΕΙ  ΜΕΣΗΜΕΡ’,

                               Α’ΣΟ  ΚΡΕΒΑΤ’  ΚΙ΄ ΣΚΟΥΣΤΕΙΝ;

ΣΤΕΛ:           ΕΧΟΥΜΑΙ   ΚΑΤ’  ΔΟΥΛΕΙΑΣ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΣΤΑΥΡΙΚΟΝ.

ΦΙΛ:                   ΝΑΙ,  ΝΑΙ.  ΚΑΤ’  ΔΟΥΛΕΙΑΣ  ΜΕ  ΤΟ  ΣΤΑΥΡΙΚΟΝ…

ΔΕΣΠΩ:        ΝΤΟ  ΔΟΥΛΕΙΑΣ  ΛΕΤΕ’ΜΕΝ.  ΕΣΕΙΣ   ΕΞΟΝ  Α’ΣΟ  ΤΕΜΠΕΛΟΥΚ’                             

                               ΚΑΙ  Α’ΣΟ  ΚΛΕΨΙΟΝ,  ΑΛΛΟ  ΤΗΔΕΝ  ΝΑ  ΕΦΤΑΤΕ  Κ’ΕΞΕΡΕΤΕ.

ΣΤΕΛ.ΦΙΛ.:  ΕΜΕΙΣ,   ΚΛΕΨΙΟΝ;  ΠΟΤΕ  ΕΚΛΕΨΑΜΕ  ΕΜΕΙΣ;

ΔΕΣΠΩ:       ΤΗ  ΚΕΡΕΚΙΤ’ΣΑΣ  ΤΟ   ΤΣΟΡΤΑΝ’,  ΠΟΙΟΣ  ΕΠΗΡΕΝ’ΑΤΟ

                             Α’ΠΕΣ  Α’ΣΗΝ  ΑΥΛΗΝ’ΑΤΣ’ ; ΕΣΕΙΣ  ΚΙ’ΕΣΤΟΥΝ;

ΣΤΕΛ:                ΕΠΗΡΑΜΑ  ΤΟ,  ΝΑΙ,  ΑΜΑ  ΟΧΙ  ΚΑΙ  ΝΑ   ΚΛΕΦΩΜΑ   ΤΟ!

                          

ΔΕΣΠΩ:       ΚΑΙ  ΤΟΤΕ,  ΠΩΣ  ΕΝΤΟΥΝ  Η  ΔΟΥΛΕΙΑ;

ΦΙΛ:            Ε, ΝΑ,  ΕΚΕΙΝΟ  ΤΗΝ  ΗΜΕΡΑΝ,  Η  ΜΑΝΑ  ΜΑΣ,  ΕΙΠΕΝ  ΝΑ

                          ΠΑΜΕ  Σ’ΟΡΜΑΝ,  ΝΑ  ΜΑΖΕΥΟΥΜΕ  ΚΡΑΝΙΑ. ΕΜΑΖΕΨΑΜΕ

                          ΣΟ  ΚΑΛΑΘ’  ΚΡΑΝΙΑ  ΚΑΙ  ΕΓΥΡΤΣΑΜΕ  ΣΟ ΧΩΡΙΟΝ.

                          ΟΤΑΝ  ΕΦΤΑΣΑ΄ΜΕ  ΣΗ  ΚΕΡΕΚΙΤΣΑΣ   ΣΟ   ΣΠΙΤ΄  ΚΙ’ ΚΑ

                          ΕΔΙΨΑΣΑΜΕ,  ΕΣΕΒΑΜΕ  ΣΗΝ  ΑΥΛΗΝ  ΝΑ  ΨΑΛΑΦΟΥΜΕ

                          ΝΕΡΟΝ.  ΕΞΩ΄ΚΑ  ΕΚΡΕΜΑΓΟΥ΄ΣΑΝ  ΤΑ  ΤΣΟΡΤΑΝΙΑ.

                          ΕΦΕΚΑΜΕ   ΤΟ  ΚΑΛΑΘ’  ΑΠ΄ ΑΦΚΑ  ΚΑΙ  ΕΠΗΡΑΜΕ   Α΄ΣΟ

                          ΠΕΓΑΔ΄  ΝΕΡΟ  ΚΑΙ  ΕΠΗΓΑΜΕ , ΓΙΑΤΙ  ΣΟ  ΣΠΙΤ  ΚΑΝΕΙΣ

                          ΚΙ  ΈΤΟΥΝ.  ΥΣΤΕΡΑ,  ΕΠΗΓΑΜΕ   Σ΄ΕΜΕΤΕΡΑ.  ΤΑ  ΤΣΟΡΤΑΝΙΑ

                          ΕΥΡΑΜΑΤΑ  ΑΠΕΣ  ΣΟ  ΚΑΛΑΘ’. Α΄ΤΩΡΑ,  ΠΩΣ  ΕΒΡΕΘΑΝ

                          Α΄ΠΕΣ,  ΕΝΑΣ  Ο  ΘΕΟΣ  Ε΄ΞΕΡ.

ΔΕΣΠΩ:     ΚΑΙ,  ΓΙΑΤΙ,  ΚΙ΄ΕΠΗΓΕΤΕ΄ΤΑ  ΟΠΙΣ;

ΣΤΕΛ:       ΟΚΝΕΣΑΜΕ  ΘΕΙΑ,  ΕΠΕΙΝΑΣΑΜΕ   ΠΑ,  ΕΦΑΓΑΜΑ’ΤΑ.

ΔΕΣΠΩ:     ΠΟΛΛΑ  ΕΜΟΡΦΑ,  ΕΚΛΟΣΕΤΙΑ΄ΤΟ, ΑΜΑ  ΑΣ΄ΕΝ. Α΄ΤΩΡΑ

                           ΓΙΑ  ΠΕ ΄Ι ΄ΤΕΜΕΝ, ΤΗ  ΠΕΛΑΓΙΤΣΑΣ  Η  ΚΟΣΑΡΑ  ΠΩΣ

                           Ε΄ΡΟΥΞΕΝ  ΣΟ  ΤΣΕΝΤΣΕΡΕΝ;

ΦΙΛ:           Η  ΚΟΣΑΡΑ,  ΘΕΙΑ  ΔΕΣΠΩ,  ΣΟ  ΠΙΝΕΣΝΕ΄ΜΑΣ  ΑΠΕΣ 

                          ΕΤΟΥΝ,  ΠΟΥ ΝΑ  ΕΞΕΡΟΜΕ,  ΝΤΟ  ΕΤΟΥΝ  ΞΕΝΟΝ.

                          ΟΛΑ  ΤΑ  ΚΟΣΑΡΑΣ  ΟΜΟΙΑΖΝ!

ΔΕΣΠΩ:     ΚΑΙ  ΓΙΑΤΙ  Η  ΚΟΣΑΡΑ  ΝΑ  ΠΟΡΠΑΤΕΙ  ΑΤΟΣΟΝ  ΔΡΟΜΟΝ

                           ΓΙΑ  ΝΑ  ΕΡΤΑΙ  Σ΄ ΕΣΕΤΕΡΟΝ  ΤΟ  ΠΙΝΕΣ , Α;

ΦΙΛ:          ( Ύστερα  από  λίγη  σκέψη;)  Ε Ε Ε…,  ΓΙΑΤΙ  ΕΧΟΥΜΕ  ΜΕΡΑΚΛΗΝ

                          ΠΕΤΕΙΝΟΝ!

ΣΤΕΛ:        ΝΑΙ,  ΝΑΙ,  ΘΕΙΑ,  ΝΑ  ΕΞΕΡΤΣ’,  ΠΩΣ  ΕΦΤΑΓΝΕ  ΟΛΑ  ΤΑ

                          ΚΟΣΑΡΑΣ  ΑΠΟ  ΠΙΣ’  Σ΄ΕΜΕΤΕΡΟΝ  ΤΟ  ΠΕΤΕΙΝΟΝ -  ΠΑΛΑΛΟΥΝΤΑΝΕ!

ΔΕΣΠΩ:        Α Α Α!!!  ΜΕΤ΄ΕΣΑΣ,  ΚΑΝΕΙΣ  Κ ΄ ΕΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΒΑΛ΄  ΚΙΦΑΛ΄,

                               ΘΑ   ΖΑΝΤΙΝΕΤΕΜΕΝ!  ΓΙΑ  ΤΕΡΕΣΤΕΝ  ΝΑ  ΤΕΛΕΝΕΤΕ

                               ΤΑ  ΔΟΥΛΕΙΑΣ  ΝΤΟ  ΛΕΤΕ   ΚΑΙ  ΑΜΕΤΕ  ΣΟ  ΚΑΛΟΝ!

                      (Μετά,  πιο  μαλακά) ΕΠΑΡΤΕ  Α’ΣΟ  ΤΡΑΠΕΖ’  ΑΠΟ  ΤΡΙΑ

                             ΤΣΙΡΙΧΤΑ, ΝΑ  ΤΡΩΤΕ. (Παει  να  φυγει. Ο  Φιλ.  και  ο Στελ

                      τρέχοντας  πάνε  στο  τραπέζι,  τραβούν  τη  πιατέλα  προς  το

          μέρος  τους, έτοιμοι  να την  αδειάσουν.  Η  Δέσπω  τους  φωνάζει  χωρίς  να  γυρίσει) ΑΠΟ  ΤΡΙΑ  ΕΙΠΑ,  ΜΕΤΡΕΜΕΝΑ  ΕΧΑ’ΤΑ!  (Οι  άλλοι  συμμορφώνοντε. Ο  Σταυρικός   τους  παρακολουθεί   χαμογελώντας.  Οι  άντρες  τελειώνουν  το  φαί  και  κοιτάνε  μια  το  Σταυρικο,  μια  τη  κανάτα  με  το  ταν. Ο  Σταυρρίκον  καταλαβαίνει  τι  θέλουν  και  τους  λέει).

ΣΤΑΥΡ:         ΑΝ  ΘΕΛΕΤΕ  ΝΑ  ΠΗΝΕΤΕ  ΤΑΝ,  ΕΠΑΡΤΑΙ   ΟΣΟ  ΘΕΛΕΤΕ.

                              ΥΣΤΕΡΑ  ΝΑ  ΛΕΤΕΜΑΙ  ΝΤΟ  ΑΡΑΓΕΥΕΤΑΙ  ΑΣ’ ΕΜΕΝΑ.

                              

ΣΤΕΛ:          (Καταπίνοντας  την  τελευταία  γουλιά) ΕΘΥΜΑΣΑΙ,  ΣΤΑΥΡΙΚΟ,

                      ΠΡΙΝ  ΕΝΑ  ΜΗΝΑ,  ΕΙΠΕΣ  ΜΑΣ,  ΠΩΣ  ΘΑ  ΜΑΘΗ΄Ι΄Σ’ΜΑΣ

                             ΝΑ  ΚΛΕΦΟΥΜΕ  ΑΡΝΙΑ,  Ε,  ΓΙ’ΑΥΤΟ   ΕΡΘΑΜΕ.

ΦΙΛΙΚ:         ΝΑΙ,  ΝΑΙ,  ΓΙ’ΑΥΤΟ  ΕΡΘΑΜΕ!

ΣΤΑΥΡ:       ΣΙΓΑ,  ΜΗ  ΒΑΡΚΙΖΕΤΑΙ,  Θ’ΑΚΟΥ’Ι’ΣΑΣ  Η  ΜΑΝΑΜ’!

                     ( Υστερα  από  μικρή  παύση) ΑΤΩΡΑ,  ΑΚΟΥΣΤΕ  ΜΕ  ΚΑΛΑ.

                            ΜΙΑΝ  ΦΟΡΑ ΘΑ  ΛΕΓΑ’ΤΟ. ΓΙΑ  ΝΑ  ΚΛΕΦΕΤΕ  ΑΡΝΙΑ,  ΕΝ

                             ΠΟΛΛΑ  ΔΥΣΚΟΛΟΝ  ΔΟΥΛΕΙΑΝ . ΠΡΩΤΑ -  ΠΡΩΤΑ,   ΠΡΕΠ΄

                            ΝΑ  ΕΝ΄ ΠΟΛΛΑ  ΣΚΟΤΕΙΝΟΝ  ΝΥΧΤΑ,  ΝΑ  ΜΗΝ  ΕΧΕΙ   ΞΑ΄Ι΄

                            ΦΕΓΓΟΝ,  ΑΕΤΣ’  ΚΙ’ ΑΛΕΠΝΕΣΑΣ.  ΥΣΤΕΡΑ  ΝΑ  ΜΗ  ΦΥΣΑ  ΑΕΡΑΣ,                                    

                             ΓΙΑ  ΝΑ  ΜΗ  ΠΕΡΝΕ  ΣΑΣ  ΜΥΡΙΑ  ΤΑ   ΣΚΥΛΙΑ.

                             ΚΑΙ   ΤΡΙΤΟΝ, ΟΤΑΝ  ΘΑ  ΠΕΡΕΤΕ  ΑΡΝΙ , ΝΑ  ΕΝ’  ΜΑΥΡΟΝ.

                            ΤΑ  ΑΣΠΡΑ  ΑΠΕΣ  ‘ΣΗ   ΝΥΧΤΑ, ΦΕΝΤΑΝΕ!  ΕΓΡΙΞΕΤΕ  ΟΣΑ  ΕΙΠΑ’ΣΑΣ;

ΦΙΛΙΚ:       (Μυρίζει  τον  εαυτό  του.  Κάνει  μια  γκιμάτσα  αηδίας,  λέει

                      στους  άλλους )ΕΓΩ,  ΕΞΕΡΕΤΑΙ,  ΝΤΟ  ΛΕΩ,  ΠΑΙΔΙΑ,  ΦΥΣΑ  ΚΙ’ΦΥΣΑ  ΑΕΡΑΣ

                            ΕΜΕΙΣ  ΑΣ  ΠΛΥΣΚΟΥΜΕΣ,  ΓΙΑ’Μ   ΠΕΡΝΕ’ΜΑΣ   ΜΥΡΙΑ  ΤΑ  ΣΚΥΛΙΑ!

ΣΤΕΛ:             ΟΛΑ  ΚΑΛΑ,  ΟΜΩΝ  ΠΩΣ  ΘΑ  ΕΞΕΡΟΥΜΑΕ   ΠΟΤΕ   ΕΝ  ΤΟ  ΣΩΣΤΟΝ   Η  ΝΥΧΤΑ;

ΣΤΑΥΡ:      ΟΠΩΣ  ΕΛΟΓΑΡΙΑΣΑ  ΕΓΩ,  ΟΣΗΜΕΡΟΝ  ΘΑ   ΕΝ  ΤΟ  ΣΩΣΤΟΝ

                            ΝΥΧΤΑ.  ΘΑ  ΛΕΓΩ’ΣΑΣ  ,  ΠΩΣ  ΝΑ  ΠΑΤΕ  ΚΑΙ  ‘ΣΟ  ΣΩΣΤΟΝ

                            ΤΟ  ΜΕΡΟΣ  ΚΑΙ  ΟΛΑ   ΘΑ  ΕΙΝΤΑΝΕ  ΟΠΩΣ  ΠΡΕΠ’!

                     (Για  λίγη  ώρα,  συζητάνε  ψιθυριστά. Μετά  ο  Σταυρίκον  τους

                     λεει)  ΑΤΩΡΑ,  ΔΕΒΑΤΕ  ΣΟ  ΚΑΛΟΝ. (Οι  άντρες  σηκώνοντε

                     και  πάνε  προς  τη  πόρτα. Στη  πόρτα, ο  Στελίκον  γυρίζει

                     και   ρωτάει  τον  Σταυρικον)

ΣΤΕΛ:       ΣΤΕΛΙΚΟ, ΕΣΥ,  ΟΤΑΝ  ΕΚΛΕΨΕΣ  ΤΟ  ΑΡΝΙΝ ,ΕΦΕΡΕΣΑ’ΤΟ

                          ΜΕ  ΤΟ  ΑΛΟΓΟΝ,  ΕΜΕΙΣ  ΠΩΣ  ΘΑ  ΦΕΡΟΜΑ’ΤΟ;

ΣΤΑΥΡ;      ΒΑΛΤΕ ΤΟ  ΣΟ  ΤΣΟΥΒΑΛ’  ΚΑΙ  ΚΟΥΒΑΛΕΣΤΕ’ΤΟ  ΕΝΤΑΜΑ.

                           

ΦΙΛΙΚ:        ΚΑΛΑ  ΛΕΣ,  ΑΤΟ  ΠΑ,  ΠΩΣ  ΚΙ’ΝΟΥΝΤΣΑΜΑ’ΤΟ!

                             Α΄Ι΄ΤΕ,  ΑΣ  ΠΑΜΕ  ΑΤΩΡΑ!

ΣΤΑΥ:         ΔΕΒΑΤΕ   ΣΟ  ΚΑΛΟΝ ΚΑΙ  ΚΑΛΟΝ  ΚΛΕΨΙΟΝ;

                     (Φεύγουν  οι  άντρες  και  αμέσως  μπαίνει  η  θεια  Δέσπω.

                     Ακούει  τα  τελευταία  λόγια  του  Στάυρικου  και  ταράζεται)

ΔΕΣΠΩ:       ΣΤΑΥΡΊΚΟ!  ΕΞΑ  ΚΑΛΑ;  ΕΠΑΛΑΛΟΣΕΣ  ΚΑΙ  ΕΣΤΙΛΕΣΑΤΣ  ΝΑ  ΠΑΝΕ

                              ΝΑ  ΚΛΕΦΝ;  ΚΑΙ  ΑΝ ΠΙΑΝΑΤΣ ‘ ΚΑΙ  ΣΤΥΛΝΑΤΣ’  ΦΥΛΑΚΗ;  ΑΤΟ  ΞΑ΄Ι΄

                              ΕΝΟΥΝΤΣΕΣΑ’ΤΟ;

ΣΤΑΥΡ:        ΜΗ  ΣΤΕΝΑΧΟΡΕΨ’,  ΜΑΝΑ.  ΕΓΩ  ΕΞΕΡΩ  ΤΗ  ΔΟΥΛΕΙΑΜ’!

                               ΘΥΜΑΣΑΙ,  ΠΟΥ  ΕΠΗΓΑ  ΣΟ  ΜΕΓΑΛΟΧΩΡ’ ΝΑ  ΔΟΥΛΕΥΩ  ΚΑΙ  ΕΧΑΡΤΣΑΝΕΜΑΙ      

                               ΚΑΙ  ΕΝΑΝ  ΑΡΝΙ;   Ε! Ο  ΦΙΛΙΚΟΝ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΣΤΕΛΙΚΟΝ  ΕΙΔΑΝ  ΤΟ

                              ΑΡΝΙ,  ΕΘΑΡΡΕΣΑΝ  ΠΩΣ  ΕΚΛΕΨΑ’ΤΟ. ΑΠΟ  ΤΟΤΕ   ΕΦΑΓΑΝΕ’ΜΕΝ

                              ΝΑ ΜΑΘΗΖΑΤΣ’  ΠΩΣ  ΝΑ ΚΛΕΦΝΕ  ΑΡΝΙΑ.  ΕΚΕΙ  ΠΟΥ  ΕΣΤΗΛΑΤΣ’  ΠΕΡΜΕΝΑΤΣ’ 

                              ΚΑΙ   ΟΤΑΝ  ΠΙΑΝΑΤΣ’  ΘΑ  ΦΟΒΕΡΙΖΝΑΤΣ’,  ΓΙΑ  ΘΑ  ΒΑΛ ΝΑΤΣ’

                               ΦΥΛΑΚΗ,  ΓΙΑ  ΘΑ  ΔΟΥΛΕΥΝΑΙ  ΕΝΑΝ  ΜΗΝΑΝ  ΕΚΕΙ ! ΚΑΙ   ΠΟΙΟΣ  ΕΞΕΡ’-

                              ΕΜΠΟΡΕΙ  ΜΕ  ΤΗ ΠΟΛΑ ΔΟΥΛΕΙΑΝ,  ΒΑΛΝΕ  ΑΧΟΥΛ’  ΣΟ  ΚΕΦΑΛ’ΝΑΤΟΥΝ.

                              ΟΛΑ  ΑΤΑ  ΕΦΤΑΓΑΤΑ ΓΙΑ  ΤΗ  ΜΑΝΑΣ’ΑΤΟΥΝ   ΤΟ  ΧΑΤΙΡ’ .

                             ΕΚΕΙΝΕ  ΕΠΑΡΑΚΑΛΕΣΕ ’ ΜΕΝ  ΝΑ  ΒΟΗΘΩΓΑ’ ΤΕΝ.

                                ΠΙΣΤΕΥΩ,  ΠΩΣ  ΚΑΤ’  ΣΩΣΤΟΝ   ΘΑ  ΕΙΝΕΤΑΙ ΑΣ’ΑΤΟ. ΝΤΟ  ΛΕΣ,  ΜΑΝΑ,ΚΙ’ΕΣΥ;

                            

ΔΕΣΠΩ:          ΟΛΑ,  ΕΜΟΡΦΑ  ΚΑΙ  ΓΝΩΣΤΙΚΑ  ΕΝΟΥΝΤΣΕΣ’ΑΤΑ,

                                 Σ’ΑΛΛΑ  ΚΕΚΑ  ΠΑ,  ΝΑ  ΕΙΧΕΣ  ΑΤΟΣΟΝ  ΑΧΟΥΛ’.

ΣΤΑΥ:           (Χαμογελώντας) ΠΩΣ  ΕΙΝΕΤΑΙ, ΜΑΝΑ,  ΚΑΙ  ΤΑ  ΛΟΓΙΑΣ

                               ΠΑΝΤΑ, Σ’ΕΝΑΝ  ΜΕΡΟΣ   ΓΥΡΙΖΝΑΙ; (Αναστενάζει,

                        λέει  σιγανά)  ΑΣ  ΤΕΡΟΥΜΕ,  ΠΟΤΕ  ΕΣΥ,  ΘΑ  ΒΑΛΤΣ’